Yazmadım yazamadım... İçimdeki gülen suratın sesi kesilmişti. Küçük beyin faaliyetlerimizle kişiler ve olaylar üzerinden kalp kırıklıkları,yürek parçalanmışlıkları yaratan bu best seller polisiye romanın sayfalarında kaybolup, savrulup gitmiştim çünkü. Ağzından alevler fışkırtan ejderhalar gibiydik. İnsan olduğumuzu unutmuştuk..
Zırrr...- Efendim.- Aşkım ben çıktım geliyorum bir şey lazım mı?- Yok canım, bir dakka ayy ölüyor çocuk mezarlıkta, koşuyorlar (İzliyorum canlı canlı TGRT haber ,İHA yakalamış gösteriyor, saatler 14.36'yı vuruyor) Öldü sanırım arkadaşının kucağında...-Ne oldu ağlıyor musun? Yok bitanem , ojem telefona bakarken bozuldu herhalde, dur hadi kapatıyorum çabuk gel!
Zırr..-. . Canım ben çıktım geliyorum bir şey lazım mı?- Yok tatlım, hepsi o gün ölmüş aslında biliyor musun? Patlamada yanmışlar.- Lanet olsun!
(Taşeron firma, 9 bin lira, ihmâl, kader, küfür, isyan, yerin yedi kat dibi, kelimeler sayılar uçuşuyor içimde.)- Ne oldu ağlıyor musun? Yok canım, su kartını arıyorum, biterse kalırız ortada. Hadi öptüm seni çabuk gel.!.
Sinir uçlarımız dokunmuyor hiçbir yere. Bu kadar acıya alışmışlık olur mu? Kötüye, pisliğe, aldatılmışlığa alışır mı insan? Alışıyor işte. Yan dairede sabaha kadar dayak yiyen kadın sabah süslenip püslenip çıkıyor sokağa, yollanıyor işine. Bir şey yokmuş gibi.. Yıllar önce bir arkadaşım vardı. Antalya'daki pansiyonlarında annesi tuvaleti iyi temizlemediği için hortumla dövermiş onu tuvalette. Sonra, sus dermiş, sakın ağlama müşterilere rezil oluruz, çık ve hiç bişey yokmuş gibi yap. Arkadaşım çıkarmış dışarı, gözünün yaşını içine akıtıp. Öyle işte, hiç bişey yokmuş gibi...
Montaj mı? Olsun, vur hadi bir daha. Sünnetsizmiş vur. Aleviymiş vur. Kürtmüş en fecisi. Ne bu hiddet bu celal? Tırın altında kalmış beş kişi, ay ne feci. Alışmak sevmekten daha zordu hani? Yıllarca bu acıya, vahşete, birbirini ötelemeye alışmış, bacağı kırılmış atlar gibi vurulmayı bekliyoruz sanki.
Bir deli fırtına gelsin nereden olursa olsun. Bu insanlığımızı unutmuşluğumuzun üstüne metrelerce kar yağsın, bir kardelen olup çıkalım meydana. Birileri efendi olsun, akıllı olsun, sessiz sedasız olsun... Ama sen acıya alışma canım Çağla, ağla hıçkıra hıçkıra. Hiç bişey yokmuş gibi yapma, inanırlar sonra...