bir film izledim geçenlerde velhasıl filmden çok acı bir gerçek resmi gibiydi..
bir kayıp ardı sıra koşan bir kadındı resmin ilk bakışta göze çarpan unsuru. sonraları kadın siz oluveriyordunuz. engellemek imkansız, acıyı taa içinizden hissediyor yaşamdan kopup başka birininkine dalıyordunuz. keder canınızı acıtıyor gözleriniz doluyor ama ağlayamıyordunuz. oysa yersizdi bu çabalarınız. sonundaki kelimeler en ince yerinizden kopartıp kanatıyordu sizi:

"ulaşmaya çalıştığın şey kapının ardında.. görmemiş, tanımamış ama biliyorsundur. kapı sımsıkı kapalıdır ve diğer tarafa geçmek imkansız gibidir. farklı yaşamlar sürdürülür kapının ardında. birbirinizi görmeniz, dokunmanız için vakit henüz erkendir. yaşanacak günler vardır daha. ancak hissedersin onu. fısıltısı anahtar deliğinden kulağına ulaşır. kapı altından kokusunu duyarsın. sonra sorar sana korkan gözlerle;
-o dönücek dimi anne!!
evet dersin yavrum o dönücek"

tüm bunlar ardından kendimi beyoğlu sokaklarına attım. çevremde yürüyen insanları görmüyor, konuşulanları duymuyordum. gözlerimden keder okunduğunu yanımdan geçen berduş bir adamın "takmaaaa" diye seslendiğini işitince farkettim!!..