“Halimize çok şükür” dedi annem.

Âdemoğlu yeryüzüne ayak bastığından beri sıkıntıdan kurtulamadı. Adem Havva’sına Arafat’ta kavuştuysa da, Habil ile Kabil’in sıkıntısıyla yandı. Sıkıntının kaynağı, yok edilemedi ve her sıkıntı çeken şükre biraz daha yaklaşmadı.
Şükür edebilmek bir erdem ve belki de insanın ruhuna en elzem.
Her gelene eyvallah edebilmek, ondan gelenin hoş gelmesi. Yine de her şeye rağmen mutluluğu bir yerinden yakalamak, koymak oturma odasında ki sehpanın üzerine.Ya da bir komidinin. Şükür böyle bir şey. Mutluluğun en önemli melekesi.

Şükür etmeyen,mutluluğun tadına bakamaz asla,her insanın önündedir mutluluk.Bir dilim kesilmiştir,özenle sunulmuştur muhakkak.Gözün pastanın hepsinde olması ne acıdır! Halbuki hiç gerek yoktur tama’ya.Mutluluk,şükrün kapısındadır, ancak kapıyı çalanlar kavuşur mutluluğa.

Size sayabilirim şimdi şükür için bin bir nedeni. Fakat ne gerek var dimi?
Gözlerinizi açtığınızdan beri yeni güne, ne çok şey yaşadınız. Ayağınız takıldı düşmediniz, arkadaşınız size yalan söyleyecekti vazgeçti, sevdiğiniz size sürpriz yapıp çıktı geldi… Bu yazıyı okurken düşündünüz birçok şeyi, gözlerinize şükrettiniz iyi ki görüyorum diye, aklınıza şükrettiniz hala yerin de diye. Ben size bin bir neden saymam, siz bin bir nedenin tam içindesiniz çünkü. Kurtulamazsınız Allah’ın Rahmetinin yüz parçasının birinden yeryüzünde, kaçamazsınız hal böyleyken şükürden. Mutsuzluğu yine de icat edemezsiniz olmadık yerlerden.

Ne güzel dedi şair; “ Denmez olurdu Tanrı’ya hiç eline sağlık” *
Teşekkür etmenin hazzını unutan bizlerin mutluluğu neden zor yakaladığımızı açıkça ortaya koymaz mı peki bu?

“Gariptir insanoğlu; yürümez, sevmez, mektup yazmaz, ağlamaz ve dua etmez... Sonra da, mutlu olamıyorum, der!” **dedi Ali Çolak. Mutluluğu ufacık şeylere sıkıştırdı, gizlemedi aşikâr ortaya koydu. Herkesin uzanıp alabildiği şeyler bunlar, göze soktu. Yine de mutsuzluğu bulabildik biz, gerçekten çok enteresanız vesselam!

Her şeyden mutlu olabilir insan, bir meyveden yada bir şehirden mesela… İstanbul’dan olabilir pekâlâ İstanbul’dan… Yahya Kemal’den sıyır mutluluğu, Necip Fazıl’dan çal, bulaş Nazım Hikmet’e ya da Orhan Veli’ye.

Şükret Pir sultan Abdal gibi. Sabret Eyüp (a.s) gibi..Dua et kendin gibi.. Mutlu olmazsan ben buradayım.
***
Sabr edelim gönül ne gelir elden
Sabırlı kulunu sevmez mi sultan
Yusuf'u kurtardı kuyudan gölden
Biri sabır biri şükür bir dua

*Nadir aşçı,Dergah dergisi,kasım 2010
**Ali Çolak,Mavisini Yitirmiş yaşamak
*** Pir sultan Abdal,Şükür şiiri