Bedenlere sahip olmak, duygularla oynamak bu kadar kolayken benim için, sadece parmaklarına dokunmanın yada varlığını hissetmenin bu kadar haz verebileceğini görmek beni şaşırttı.
Seri katillerin körelmiş duygularına sahip ruhumun, çocukluğumu yırtarak yüzüme haykırışını yine görmemezliğe geldim.

Görmemezliğe gelmelimiydim, bu soruyu kime sormalımıydım ve cevaba inanmalımıydım. İnansamda uygulamalımıydım, bilmiyordum. Gece yolculuğumdaki bulanıklaşmış bakışlarım arasından kayıp giden şehir ışıkları bana yaşanmamışlıkları hatırlatıyordu. Yaşanmamışlıklar yaşanmalımıydı kestiremiyordum. Başkalarının yaşanmışlıkları, benim yaşanmamışlıklarımdı.

Ne zaman bitmesini istemediğim yolculuklara çıksam, eşikteydi sancılar. Sancılar birşeylerin doğumunamı işaretti, yoksa beden gazmı üretmişti bilemiyordum...