YALNIZSIN

Hani bazen nefes almak zorlaşır da

Kelimeler düğümleniverir ya şuracıkta.

İçinde ne adım atacak bir derman

Ne de bir huşu kalır.


Kaybolup gidersin uzun ve derin sessizliklerde

Bir anda alt üst olur tüm anıların

Ne olduğunu anlayamadan çöker üstüne karanlık

Çırpınman fayda etmez artık.


Sende bilirsin ki yavaş yavaş

Ellerinin, avuçlarının arasından

Kayıp gitmektedir hayatın

Anlam bulduğun ve anlam kattığın her şey

Boş bir duvara döner bir anda.


Soğuk ve bir o kadar yalnız.

İçindeki duyguyu atamazsın dışarıya

Ne bir öfke, ne de haykırış olarak


Parmağına her baktıkça

Gözlerini her gözünün önüne getirdikçe birdaha,

Bir daha yıkılırsın

Hiç kalkmamacasına


Ve anlarsın ki son dedikleri bu olsa gerek

Bir vapurun iskeleden ayrılışı gibi

Hüzün kaplar içindeki dalga dolu denizi

Bir zerre olsun yeter belki umudunu ayakta tutmaya

Ama, ama onuda bulamazsın.

Çünkü ;

Artık yalnızsın . . .