Zaman, adını getirdi; yaldızlı karanlığın sabahında.
Yine zaman ki, sesini çağırdı ısrar-ı firarından.
Açıldıkça kapılar,
Aralandı güneşin kavurduğu suretin.
Açıldıkça kapılar,
Buğudan göremez oldu gülmeyi unutan gözlerin.

Zaman, mehtabı kandırdı, ufku taşıdı bugüne.
Yine zaman ki, sonsuzu indirdi kanayan avuçlarından.
Ağladıkça sokaklar,
Sürüklendi yağmurun ıslattığı sözlerin.
Ağladıkça sokaklar,
Hayatta kalmak için düğümlendi söylemek istediklerin.

Zaman, fesleğen kokusu bıraktı her gün gümüşten ellerine.
Yine zaman ki, sızdırdı çöreklenmiş hüznü kanından.
Suladıkça gözlerin toprağı,
Gecede sessizce saklandı açılan yaraların.
Sulandıkça topraklar,
Hayırsız bir dalgaya kapıldı çaresiz yarınların.

Zaman, sırtını çevirdi, kesti sözünü yarıda.
Yine zaman ki, özneyi getirdi yıllanmış virgülün ardından.
Yaklaştıkça noktalar,
Ölesiye eklendi birbirine, minik eslerle sözcüklerin.
Yaklaştıkça noktalar,
Kovaladı zaman, yine kaçtı, saklandı umutsuz niyetlerin.

Zaman, unutturdu resmini, kesinse hüsran-ı hayal sonunda.
Yine zaman ki, acıyı saldı savunmasız cana bir garip şırıngadan.
Yayıldıkça naralar,
Üşüdü, inledi, köhne bir aşk diledi sahibinden isyanların.
Yayıldıkça naralar,
Gözlerinle suladığın toprağa gömdü varlığını; neylesin tırnakların.