Pencereden bakmaktan býkýnca yüzümü masama doðru çevirdim. Etraf çerçöp dolu. Bu kadar süprüntü nereden gelmiþ? Benden baþka bu odada yaþayan da olmadýðýna göre! Gözlerimi çerçöpten ayýrýyorum, rahatsýz ettiði için aslýnda bakýþlarýmý kaçýrýyorum. Ýyi ki öyle yapmýþým. Güzel bir þey görüyorum: Masamýn üzerine bir kuþ konmuþ. Yakýndan incelemeye karar veriyorum. Evet, bu bir güvercin. Besili. Tüyleri bembeyaz. Ayaklarý ve gagasý açýk penbe, týrnaklarý kirli beyaz. Gagasýyla katlanmýþ bir kâðýt parçasý tutuyor; bunu bana vermek için bir iki adým atýp masanýn kenarýna iyice yaklaþýyor. Almak için sað elimi uzatýyorum.
     Ve... Kuþ kayboluyor. Elime bakýyorum, kâðýdý parmaklarýmýn sýmsýký tuttuðunu görüyorum. Bu kuþ gerçek miydi, hayal miydi? Kuþ hayal ise bu kâðýt neyin nesi o zaman? Acayip bir ürperti geldi; bütün vücudum titriyordu. Oysa korktuðumu sanmýyorum, nedense heyecanlanmýþtým iþte! Ortada müthiþ bir muamma vardý; ben çözemezdim bunu. Yardým alabileceðim kimse de yoktu. Çaresizdim ve yapmam gerekeni yapmalýydým. Yaptým. Kâðýdý açtým, bir not yazýlý:
     “Sen beni bulamazsýn, ama ben seni istediðim zaman bulurum. Merak etme yakýnda birlikte uçacaðýz; hem bu uçuþ hiç bitmeyecek!”
     Uçmaktan bahsediyor; kim bu ve nereye uçacaðýz? Tanýdýðým bir hostes ya da pilot yok ki birlikte uçalým? Hem ben uçaða binmekten korkarým. Bu olsa olsa densiz bir tanýdýðýn þakasýdýr. Tabii bir ihtimal daha var da ben bunu þimdilik kendime yakýþtýramýyorum.
     Düþünüyorum da, uçsuz bucaksýz fiizksel özelliklere sahip bir evrende yaþýyoruz. Dünyamýz var, dünyamýzýn etrafýnda dolanan uydumuz ay var, bizim etrafýnda dönüp durduðumuz güneþimiz ve hepsini içine alan galaksimiz var. Bizim galaksimizde kýrk milyar yýldýz olduðu tahmin ediliyor. Ýþin ilginci evrende yalnýz bizim galaksimiz yok, bizimkinden baþka kýrk milyar galaksi daha varmýþ. Bunlarý birbiri ile çarpýnca upuzun rakamlardan ibaret bir güneþ sayýsýyla karþýlaþýyoruz.
     Evrende bu kadar yýldýz olduðuna göre kaç tane de gezegen vardýr acaba? Bu konuda verilen rakamlar birbirinden çok farklý. Bazý bilim adamlarý -bütün gezegenlerin sayýsý deðil- bizim samanyolumuzda yaþama uygun yani dünyamýz benzeri kýrk milyar gezegen bulunduðunu iddia ediyor.
     Gecenin ilerleyen bu saatinde bunlarý düþündükçe aklým iyice karýþýyor. Bir türlü verileri aklýma oturtamýyorum. O nedenle de “Bütün bunlar bir kurgudan ibaret olmasýn?” diye kendime soruyorum. Belki de bize bir film izletiliyor; ama baþý ve sonu olmayan bir film...
     Dünya ve evren fiziksel özelliklere sahip olmasýna karþýlýk varolan her þeyden etrafa yayýlan bir pozitif bir enerji varmýþ. Sevgi, güzellik, mutluluk, neþe, dostluk, cömertlik gibi tüm pozitif enerjileri üretiyormuþ varlýklar. Bütün mesele bunlarý alabilmekteymiþ. Ben çoðu zaman alamýyorum, olumsuzluklar yaþamýmdan o yüzden hiç eksik olmuyor. Ýnsan pozitif enerjiyi alabilmek için, galiba önceden kýsa bir hazýrlýk yapmalý. Hazýrlýk safhasýnda zihnini iyice boþaltmalý, bedenini rahat edici bir ortama sokmalý, nefes alýþ veriþlerini derinden ve yavaþ ayarlamalý... Sonra sabýrla beklemeli; pozitif enerji gelip onun içine dolsun diye...
     Negatif düþünceler hiç aklýmdan çýkmýyorken pozitif enerji nasýl bulsun beni? Mesela kötülüðe taktým kafayý... Bir aklým diyor ki: Yeryüzünden kötülüðü, yoksulluðu, düþmanlýðý, savaþý silmenin bir yolunu bulmalýyýz. Baþkalarý acý çekerken biz zevk alýyorsak bu sapkýnlýktan baþka bir þey deðildir. Tüm insanlarý mutlu etmenin mutlaka bir yolu vardýr. Ama öteki aklým bunun tam tersini söylüyor: Kötülük, yoksulluk, savaþ... Bunlar silinemez. Çünkü ilk günden beri varlar. Kötü ne yapýyorsa doðru yapýyor, yoksul kendi becereksizliðinin cezasýný çekiyor, savaþ güçlünün kim olduðunu gösteriyor. Bunlar silinemez, aksine etkileri giderek artar.
Devam edecek...