Para saçýlmýþ duvarlarda takýlý kandiller, boðulduðumu hissettirmeye baþladý.  Kalýn bir kahverengiye çalan masanýn üzeri doluydu. Bir fincan çay, yanýnda biraz kýskançlýk. Kahve fincanlarýnýn arkasýnda duran öfkeler ve þekerin sað tarafýna yerleþmiþ yalanlar. Masadaki mum bir an önce sönseydi keþke, bir rüzgar esse ve ateþle birlikte tüm bu sahte tavýrlarý alýp gitseydi masadan. Yüreðimden bir zarf çýkarmak ve ciðersiz duygularý postalamak istedim, dünyanýn bulunamayak, ýssýz bir ucuna..

  Konuþulan her konu aynalarýn içindekileri unutmak içindi. Sahte gülüþler, gülünçlüðün dibindeki fýkralarý çoktan çekmiþti içine. Gözbebeklerinin dürüstlüðünden baþka doðru bir anlamý olmayan insanlar, muhabbet etmek adýna maskelerini çivilemiþlerdi yüzlerine. Bakýþlar bile bir kutu boþluktan öteye gitmiyordu. Duygularýndan ameliyatlý bir avuç insan gibiydik. Gülen ama ayný zamanda habire kanayan..

  Bir anda dürbünün ucundaki tavþan kadar yalnýz hissettim kendimi. Tetik çekilecek ve bir gün hepten bitecekti. Bitiþe yakýnlaþtýkça kurtuluþ ümitleri azalýyor yada hepten dipsiz bir uçuruma düþüyordu. Gülen yüzlerden medet istemek kadar þekilsiz bir isteðim olamazdý elbette. Konuþuyordum, gülüyordum fakat hiç biri bu kalabalýkta yapayalnýz olmamýn önüne geçemezdi.

  Çýkarýn bu yapmacýklýklarý, soyun bedeninizdeki duygusuz kabuklarý diye baðýrdým içimden. Anlaþýlan hiç kimse duymamýþtý ki, kahkaha tufaný ibreyi sonuna vurarak devam ediyordu. Sade kahvemin son yudumunu alýrken, herkesi tekrar inceledim. Masadaki kürdan kadardý þiþmanlýklarý, yada ben çoktan ateþe vermiþtim tüm komedi tahtalarýný...

  Son fýkra komikti, ama gülerken caným sýkýldý. Herkesin eðlendiðini düþünmesi, yarým saçmalýk geliyordu bana. Bu kadar insanýn arasýnda neden yalnýz hissediyordum kendimi ? Biraz daha beklersem topal bir matador gibi boðaya yenik düþeceðimi farkettim. Bu böyle olmayacak deyip özür diledim arkadaþlardan, gölgeye benzer paltomu alýp, hýþýrtýlý bir sonbahar kaldýrýmýnda yürümeye baþladým.

  Hayatýnda sarýya çalan bir kafesten baþka dünya tanýmamýþ muhabbet kuþu gibi kaldým koklanmamýþ sokaklarda. Gökyüzüne uçmak istedim fakat sol kolum uyuþmuþtu. Tek kanatla uçamayacaðýmý anlayýp, ayaklarýma yüklendim. Kaldýrýmlar arasýndaki çizgilere basmadan yürümek, yankýsýz bir fotoðrafta baþrol oyuncusu olmak gibiydi sanki.

  Nihayet seninle buluþabilecektim. Son umutlarýnýda yere dökmüþ aðaçlarýn altýndan geçerken, arkamdan takip ettiðini düþünmemem için hiç bir sebeb yoktu. Siyah ve beyazdý sokaklar. Aniden boya kalemlerimi çýkarýp boyamak istedim, duvarlarý kýrmýzýya, kaldýrýmlarý koyu siyaha.. Güzel bir portre olurdu belki, gölge paltolu bir adam ve karanlýk yalnýzlýðý..

  Eve gelir gelmez ufak balkon masamýn yanýna iki sandalye çekip, birine ben oturdum. Çayýmý yudumlarken boþ sandalyeye gelmeni bekliyorum. Gelip neden mavi ile sarý karýþýnca yeþil renk olmadýðýný anlatmaný.. Duygusuz renkler savaþýnda, neden bu denli yalnýz kaldýðýmý.. Hepsindende önemlisi, gökyüzünden devamlý yerlere saçýlan mutluluk kýrýntýlarýný neden bir türlü göremediðimizi..  Çayýn soðumadan gel yalnýzlýk, konuþacak çok þeyimiz var..