En âlâ öðretmendir hayat.
Yaný baþýnda da hep zaman vardýr.

Ne zamanki acýsýyla kavrulursun, ne zamanki tadýna varýrsýn, iþte o zaman tanýþýrsýn hayatla. Hesaba katmadýðýn yüzleþmedir bu. Hayatta pembe gördüklerin rengini mi deðiþtirdi, yoksa önceden beridir böyleydi de sen mi tanýyamamýþtýn? Israrla yaþamýn güzel olduðunda karar kýlmak istiyorsun. Sanki senin kararýný ölçercesine tavýr takýnýyor hayat.

Ýlkin ailene doðdun sen. Hayata karýþmaya baþlayýþýn ikinci doðumun. O içinde yer aldýðýn kabuk artýk çatladý ve git gide kýrýldý, düþtün dünyanýn kucaðýna. Sermayen sen istemeden çoktan sana verildi. Akýl dersen akýl, yürek dersen yürek sonuna kadar. Yok öyle idealleri zaferleri hediye olarak beklemek. Bedel ödedikçe elde edersin ne istersen. Belki hemen alýrsýn karþýlýðýný, belki de vakti geldiðine.

Ne sürekli mutsuz olabilirsin, nede sürekli mutlu. Hüzünlüyken, kalbin aðýrlaþmýþ taþýyamazken, mutlu olmak için uðraþtýkça uðraþýyorsun. Baþaramayýnca, bu seferde baþaramadýðýna kahroluyorsun. Bu; ýsrarla uyumaya çalýþtýkça uyuyamamak gibi. Ýstediðin gerçekleþmeyince daha fazla üzülüyorsun. "Mutlu olmak zorunda deðilim" de o vakit. Göreceksin bak, sakinleþip gülümseyeceksin. Garip bir gülümseme iþte.

Empati düþünmek derler hani. Neden bu düþünce çoðu kez canýný acýtýr? Kendini, karþýndakinin yerine koyduðunda "mümkünü yok, yinede öyle davranmazdým" diyorsun. Herkesin, empatiliði 'ne olursa olsun, ne yaparsa, ne derse desin karþýsýndakine hak vermek' olarak algýlamasý yanlýþ galiba. Çok kýzýyorsun. Sana, senin yapmayacaklarýnýn yapýlmasý zoruna gidiyor. Aramýzda "o kiþi kendini benim yerime koyduðunda ya kendince haksýz bulursa beni" diyenler ne kadar da az.

Fark edersin. Çoðunlukla kimse kimseye güvenmiyor, kimse kimseye güven vermiyor. Dostluklarda, yakýnlýklarda, iliþkilerde, hemen hemen herkes birbirine þüpheyle bakýyor, þüpheyle yaklaþýyor. Nedeni; yaþanýlmýþ acý izler. Acý izlerin senide rahat býrakmýyor bu doðru. Kolundan tutulmuþ çekiliyorsun arsýzlýða, duygusuzluða, kalpsizliðe. Acýmasýzca sen hariç diðer herkesi kötü olarak kabul edip bir tutmaya yönlendiriliyorsun. Ey insan! Ayaklarýný sabit kýl. Çekildiðin çamuru yalanlayan güzel insanlarýn var senin. Gözlerinde kaybolup rahatladýðýn insanlar. Diðerlerine ise; iyi olmalarýna kalbin, dürüstlüklerine samimiliðin, gerçekçi davranmalarýna doðallýðýn, sevgilerine sevgin sebep olsun. Bazen yýpratýlýyorsun bu yüzden. Çýðýrýndan çýkasýn geliyor. Fakat zalimliðe ufacýk tavizinle ipin ucunu kaptýrýrsan, insanlýðýnýn örgüsü söküldükçe sökülür. Daha da fazlasýyla yýpranýrsýn.

Devran dönüp insanlar, kendi öfkelerinin ve kýzmalarýnýn muhatabý olabiliyorlar. Deðiþebiliyorlar boþ vermiþliðe yürüyerek. Bildikleriyle ikna edemiyorlar kendilerini. Ve hiç bir þey gelmiyor elden. Gerçeði bildiði hâlde uygulamayanlarý düzeltmek kadar zor nedir ki? Sakýn olma aklýnla kalbinin düþmaný. Varlýðýnýn nedenini bilmelisin kesinlikle. Yaþamak için mükemmel bir neden olmalýsýn aslýnda.

Bir kývýlcýmý söndüren, yangýný önlüyor.
Bir tohumu umursayan, bahçelere kavuþuyor.

Ey kalbin. Kýrýlsa da kýrýklarýn batmasýn kimseye. Varsýn bir þey anlamadýn sansýnlar, varsýn küçümsesinler deðerlerini. Affet! Gördüðün sevgilere toprak ol kurutmadan. Kaynaðýný tespitte tereddüde düþmesinler. Önemse!

Bak, her þeyiyle seni bekliyor hayat. Ve oradaki, hey, aynadaki, 'kendinle konuþmak' cesaret ister bilirsin. Sen bu iþi baþarýyorsun galiba. Unutma, yaþamak da cesaret ister. Cesaretten korkmuyorsan, inadýna yürümelisin bu yolda.