Bu gün vazgeçtim gurursuzca, onursuzca köþebaþlarýnda mutluluk dilenmekten. Bugün son, yarýn için umutlar taþýmak yok artýk. Her sabah yeni bir umutla uyanýp gece gözü yaþlý dalmak yok uykulara. Yine gidiyorum çare olmayacaðýný bile bile, yine gönderiyor beni bir türlü kabul etmeyen bu þehir, memnun bir tavýrla el sallýyor ardýmdan.
Ne kadar garip; dün yaþadýklarýma hayret içinde bakarken ben, bu gün kendimi bin katý acýlar içinde buluyorum ve dünyanýn bir yerlerinde insanlar akla hayale gelmeyecek iþkencelere, acýlara, hayat þartlarýna katlanýyor. Karþýlaþtýrmak istemiyorum ama zor deðil mi þuan birilerinin gözyaþlarýnýn sebebi olmak? Aðýr deðil mi, nasýl öderim bunlarýn bedelini?
Ýçimde o susmayan ses günahkar olduðumu söylüyor sanki. Kimin gözlerinin içine baksam, günahkarlýðým açýða çýkacak, ne zaman cümleler kursam içimdeki günahkar konuþacak, hiç susmayacak gibi.
Evimi özledim, hiç gitmediðim, ýþýklarýný uyurken bile söndürmemeyi, her gece sabahlara dek aðlamayý, yaratana beni affetsin diye hýçkýra hýçkýra tövbe etmeyi planladýðým… derince yalnýzlýðýmda kaybolacaðým, bir gece korkulu bir rüya görüp de sýðýnacak kimseyi bulamayacaðým, tüm suçlarýmý cezalandýracaðým evimi özledim. Bedelini ödemezsem içim rahat etmeyecek.
Bu gün biraz daha hýzlý adýmlarla ilerliyorum beni ince iþkence planlarýyla bekleyen ölümüme. Gözlerimde aðlayýþlarýmýn aðýrlýðý, yoruldum ve yorulmaya hakkým yok.
Derdimi anlatasým yok kimseye, kimseden anlayýþ bekleyesim yok. Kalmadý içimde istek, umut. Kimsem kalmadý ki beni affetsin diye yalvarayým. Yine tüm matemi yaþayacak arda kalan sað benim. Yine tek renk siyah; “SÝYAH” “SÝYAH” EN BÜYÜK YALNIZLIK, EN BÜYÜK YALNIZ VE KÝMSESÝZ KALMAK