Hýrsla çekti sandalyeyi ve âdete da attý kendini sandalyeye. Nefes alýrken sanki bir an son nefesini alýyormuþ gibi hissetti kendini ya da bir an öyle olmasýný istedi belki. “an gelir kaldýramazsýn, an gelir zor gelir yaþamak. Kaybolur bütün tatlý anlarýn..kaybolur iþte.” Bir çay istedi ve derin bir nefes aldý. Bu kadar canýný sýkan þeyi düþündü. Aslýnda çok büyük bir þey deðildi ama onun için önemliydi. Bunu fark etmekti belki iþte önemli olan. Küçük veya büyük olduðuna sadece kendi açýmýzdan karar vermek yerine karþýmýzdakinin tepkisine bakýp biraz daha esnek olmak.
Bir taraftan da kendine kýzýyordu, dengesizdi biliyordu. Onun içinde anlatamýyordu.”Ýnsanýz ya” dedi kendi kendine. Kýzdýkça iþtahý açýlýyordu. Hemen garsonu çaðýrdý bir de kurabiye istedi. Kurabiyeyi daha ýsýrmamýþtý ki. Birden omzuna dokunan ele döndü. Arkadaþý yakalamýþtý hemen bir tanede ona ýsmarladý, þöyle arkadaþýna bir göz attý ayný surat onda da vardý.”Hayrola “dedi.”ayný þeyler “ diye cevap verdi arkadaþý. “o zaman yiyip güzelleþelim” dedi arkadaþýna ve arkasýndan bir kahkaha attýlar.
“oh.” dedi “iyi ki geldin” yine gülüþtüler. Biraz önceki halini düþündü. Hani bu dünyadan çýkmak için bir kapý olsa çýkýp gidecekti. Ama þimdi bütün kara bulutlar daðýlmýþtý”.Oh “ dedi tekrar. Þimdi aldýðý nefesler ona ayrý bir rahatlýk veriyordu.
Arkadaþýyla konuþtukça daha da rahatlýyor, neþeleniyordu. Yan masada ki yaþlý çift, onlar güldükçe neþeleniyor arada bir hafifçe selamlaþýyorlardý. Arkadaþýyla bütün dünyayý karþýlarýna almýþ bütün olumsuzluklarla alay ediyorlardý. Biraz önceki ruh halini unutup tam anlamýyla arkadaþýna moral vermeye çalýþýp her þeyi askýya alýyorlardý. Demek böyle olabiliyormuþ diye düþündü.
Yaþlý çift kalkýp selamlarýný verdiler ve yaþlý adam eþine seslendi “hadi aþaðýya doðru yürüyelim birileri vardýr belki, iki çift laf edeceðimiz.”gülümsediler arkalarýndan.” iki çift laf etmek “ bazen iþte her þeyden çok ihtiyaç duyduðumuz. Bir an durdular ikisi de konuþmadýlar ama ikisi de ayný duygular içindeydi. Hele ki her gün onlarý ayný yerde görüp yine gelmiþler deyip gülmeyeceklerdi artýk. Onlara iki çift laf atacaklardý. Ýki çift lafla bir” merhabayla” yalnýzlýklarýný paylaþacaklardý. Bir an hayat denen yolun neresinde olduklarýný ve geleceði düþündüler. Ama yarýný hiçbir þekle koyamadýlar. Yarýnlarda ne vardý onlar için.
Bu gününü bir kompozisyon gibi düþündü. Geliþme bölümü fazla uzundu sanki. Ve de beklenmedik. Bundan nefesleri onun boðazýna hiç düðümlenmeyecekti Sonuç “sonuç” da güzel olacaktý. Bütün umudunun bittiði anlarda kendisine en yakýn sýðýnacaðýn limanýn yine kendisi olacaktý. Yaþýyorsam bunu kimse elinden alamayacaktý. Bir daha olumsuzluklarýn kendisini sardýðý her yerde ve zamanda bir ýþýðý olacaktý. Hiç bir þey bulamasa topraðý alacaktý avuçlarýna ya da yürüyecekti yalýnayak. Zaten yaþadýðý sürece sevecekti. Neden sanki her bakýþýnda severek bakýyordu her þeye oda baþkalarý gibi olsa hep hesaplar peþinde.
Kýzgýnlýklarý kadar sevinçleri..Özlemleri kadar yaþayacak sevinçleri..Onu üzen ölüm haberlerinde yaþamý..Terk ediliþlerinde sadece yaþadýklarýna.Düþlerinde yaþadýklarý onundu ve belki de gerçekti..
Yüreðinin kabarýp kabarýp indiði anlardan biriydi. Arkadaþýna baktý. Aslýnda sanki konuþtuklarý cümlenin bir kelimesi hep eksik gibi geldi. Beki de þu sonuç bölümüydü, eksikliði hissettiði.
Biraz önce tanýdýk birsine verdiði, selamý hatýrladý. Sanki bir baþka mý vermiþti selamý ona niye öyle gelmiþti. Sanki gözlerinde baþka bir þey mi vardý. Arkadaþý “ne oldu” diye sordu.”bilmem “ dedi. Aklýna takýlýp kalmýþtý. “ Gözleri” dedi usulca. “arkadaþý anlamadým “ dedi.” Boþ ver” dedi. Ama o an, onu görmeliyim, dedi. Sonra durdu “neden” kendi kendine.
Ama “o” dedi. Sanki oturduðu yerden onu almýþtý hafifi bir rüzgâr ona doðru götürüyordu.” Onu görmeliyim” dedi. “Onu görmeliyim” Ýçinden ayný ses durmadan ayný þeyi söylüyordu.
Arkadaþý seslendi” kendi kendine gülüyorsun. “ “Yaa” Bir an durdu.”.Bu ne þimdi “dedi
Bir anda “O” olmuþtu. Eyvah dedi Sonuç bölümü bumu yoksa. Birden omuzlarý düþmüþtü ama yorgun deðildi sadece sakinlediðini hissetti. “O nu görmeliyim.” Fakat “onu” görünce ne deðiþecekti bir þeyin baþlangýcý mý yoksa sonumu olacaktý. Sadece onu görmeliydi þimdi. Ve bir anda onu kendi içinde hissetti sanki bütün eksik kelimeler oydu yaþamýnda eksik olan oydu ve þimdi biraz önce gelmiþti hayatýna. Gülümsedi. Bir an arkadaþýnýn sesiyle kendine geldi.” Bak yine güldün ne oldu” diye sordu arkadaþý Gülümsedi ve “o” dedi sadece. Arkadaþý þaþkýn “ne” diyebildi sadece ve gülüþtüler yine. Birkaç dakikadýr.
Ýçinde sýkýntý ve sevinç arasý bir þeyler onu sýkýþtýrmaya baþlamýþtý. Ve onu beklemeye baþladý onu görmeliydi. Belki de güzel bir baþlangýç ya da son olacaktý ya da yarýnlara sarkan bir mutluluk. Yine güldü. Durmadan gülüyordu mutluluk muydu bu þimdi. Hani sadece kendi vardý. “of ..bir gün de ne çok þey oluyor “ dedi. Arkadaþý þaþkýn baktý. “iyi deðilsin sen” dedi. “Bence de” dedi usulca.