YALIN HALÝ YALNIZLIÐIN…


Sonbahar daðýttýðý yapraklarý topladý çoktan.Zaman adýný verdiði saat dilimlerini, kendini düþünmeyi hiç beceremeyen o sýradan simalara paylaþtýrdý,ben önümden sýra sýra geçen tren konvoylarýnda kalan gözlerimle sustum hep, onlar geçti ben izledim…
Sonrasýnda bana ne kaldý?
YIKIK KENTLERÝN TERKEDÝLMÝÞ EVLERÝNDE ESKÝDEN KALMA BÝRKAÇ ÇOCUK GÜLÜÞÜ o kadar…
Hayal kýrýklarýna basarak geçen ve bir avuç kanayan hayat , en kötüsü kapayamamak gözlerini, en kötüsü tuttuðun her dalda býraktýðýn kan izlerini görmemeleri yüzüne güldüðün insanlarýn ve en kötüsü varolmak ,seni hiç tanýmayan zamanýn kollarýnda.Kendini bile ben yaþýyorum,buradayým,mutluyum oyunlarýyla kendinden baþka rollerde yaþamak.
Yalýn hali þimdi yalnýzlýðýn…
Zaman gece…Zaman ,düþüncelerin karmaþasýnda kendi için cümleler türeten kýzýn parmak uçlarýnda. Zaman yalýn ayaklarýn býraktýðý izlerde ve zaman þimdi henüz adýna bile öðrenemeyen bir esirin duygularýna ortak…
Varolmak diye bir þey yok aslýnda. Dün yok,yarýn olmayacak.Yazýlanlar,yaþananlar unutulacak, sonra bir gece yarýsý ayný sesle uyanacak kýz,çok aðlayacak ýslanan yastýðýn tersini çevirip kapayacak gözlerini sonra susacak konuþmayacak…
ÝÞTE BU Yalýn hali yalnýzlýðýn… Adýna en güzel yakýþan kelime zamanýn Þimdi kapa gözlerini ve sus sen sadece hayatý mutlu etmeyi düþün yalnýzlýðýný al o sana kalsýn…