Cebinden çýkarýp sakallý adama beþ liralýk bir banknot verdi. Diken gibi sakaklý, periþan görünüþlü adam basamaklarý çýkýp ana caddeye doðru ilerledi. Yazýn sýcaðýna inat ayaðýnda baðcýklarý yerlerde sürünen ama pýrýl pýrýl siyaha boyalý bir çift postal vardý. Öðretmen, arkadaþlarýyla oturduðu masaya geri döndü. Arkadaþlarýnýn meraklý bakýþlarýnýn üzerine yöneldiðini görünce anlatma baþladý.
Benim okul arkadaþým Halil bu, dedi. Birlikte öðretmen olduk. Onu Adýyaman’da bir köye atadýlar. Beni de Iðdýr’da Hanako diye bir köye. Yazlarý tatillerde bir araya gelip görüþürdük. Sonra ne oldu, nasýl olduysa Menzir’e Þeyhe gitmiþ bizimki. Kim götürmüþ, kim tanýþtýrmýþ bilmem. Bir yaz geldi ben öðretmenliði býrakýyorum, dedi. Yalvardým, yakardým ama dinletemedim. Kararýný çoktan vermiþ. Kâfir devlete hizmet etmem diyor baþka bir þey demiyordu. Sonradan duydum bizimki okulu, memuriyeti falan býrakýp Menzir’e yerleþmiþ. Ailesiyle bile iliþkilerini kesmiþ. Bunlar kalabalýk bir ailedir. Peþine düþüp aramýþlar da üstelik. Bulmuþlar da… Ama geri getirememiþler.
Bir, iki yýl sonra sokakta abisiyle karþýlaþtým. Halil i sordum. Halil kafayý yedi abi, dedi. Hem aðladý, hem anlattý. Ne olmuþ bilmiyorum ama bu hastalanmýþ. Ankara’ya hatta Ýstanbul’a götürmüþler. Doktorlarýn verdiði ilaçlarý kullanmamýþ. Tedavisini hiçbir zaman tam manasýyla sürdürememiþler. Zaten sürekli olarak evden kaçýyormuþ. Bir süreliðine Bakýrköy Ruh ve Sinir Hastalýklarý Hastanesine yatýrmýþlar. Orada biraz düzelir gibi olunca çýkarýp eve getirmiþler. Sanki baþlarýndaki dert azmýþ gibi tanýdýk bir kýz bulup evlendirmiþler. Hani nikâhta keramet varmýþ ya. Elbette evlilik bunu evde tutmaya falan yetmemiþ. Nikahýn kerametini göremedikleri gibi kýza da yazýk etmiþler. O da ayrý bir hikâye.
Kaç yýl geçti aradan tam anýmsamýyorum. Bununla sokakta karþýlaþtým. Beni ilk gençlik yýllarýmdan beri sever. Ama size o günkü halini anlatmama imkân yok. Yalýn ayak, üstü baþý periþan, kir pas içinde… Bir deri bir kemik… Saç sakal birbirine karýþmýþ. Neyse birlikte yemek yedik. Gidip parka oturduk. Konuþmaya çalýþýyorum. Eski günlerden falan bahsediyorum. Bizimki ise hep ayný terane… Durup durup ben Allah’ým diyor. Þeytanla mücadele etmekten yoruldum Muharrem. Dünyanýn düzenini korumak için gece gündüz çalýþýyorum. Bu trafik neden böyle akýyor? Biliyor musun? Çünkü ben düzenliyorum. Ben olmasam sular, topraklar, evler, aðaçlar hep birbirine girer. Ama artýk yok yoruldum Muharrem… Uðraþtým, didindim, sabýrlý davrandým ama konuþabilmek mümkün deðil. Siz ne söylerseniz söyleyin o durmadan kafasýnýn içindekileri anlatýyor. Sonradan duyduðuma göre hakikatten yollarla çýkýyormuþ bu. Trafiði kesip soyunuyormuþ hatta. Polisler bunu alýp götürmekten býkmýþlar. En iyi tarafý kontrolsüz bir öfke ve þiddet eðilimi olmamasý elbette. Yoksa baþý çoktan belaya girerdi. Gözü de karadýr hani… Þimdilerde biraz daha da iyi. Arada bir gelir böyle. Ama sakýn yanlýþ anlamayýn. Para istemek için gelmez. Beni görmeye gelir. Yalnýzsam yanýma oturur. Beþ dakika kadar sonra kalkýp gider. Karný açsa ona sadece beþ lira veririm. Bu çok önemli ama… Yüz deðil, bin deðil, yirmi deðil. Ýlla beþ lira… Onunla kardeþ gibiydik okulda. Çok insanlýðýný gördüm. Ailesi de epey varlýklýdýr. Ona her gün yüz lira versem yine borcumu ödeyemem. Ne iyi çocuktu bu bir bilseniz?
Öðretmen anlattý, anlattý, anlattý ve üzüldü. Bakýþlarý yerdeki kilit taþlarýna takýlýp kaldý. Dinleyenler de üzüldü. Ve hiç kimse tek bir soru bile sormadý. Onlar suskunluk içinde kendi düþüncelerinde gezinirken dut aðacýna bir sürü serçe kondu. Ortalýðý gürültüye boðdular. Dallar sallandý, birkaç sarý yaprak yere düþtü. Çaycý Kadir elinde bardaklarla dolu tepsiyle masaya geldi. Çay isteyen var mý abi? dedi.
Bundan üç saat sonra, güneþ daðlara doðru eðilmeye baþladýðý sýralarda Burç Kavþa-
ðýnda bir kaza oldu. Bir kamyon minibüse arkadan bindirdi. Kamyona da bir baþka otomobil. Minibüs yoldan çýkýp karþýdaki araziye yuvarlandý. Yamuk yumuk haliyle yeniden ayaða kalkar gibi doðruldu. Kamyon sürücüsü yaralandý. Minibüsteki on beþ yolcudan üçü öldü. Geri kalanlar kan revan içinde minibüsten indiler. Kamyona arkadan çarpan otomobilin ön koltuðunuzdakiler de baþlarýndan yaralandýlar. Panikten kurtulabilenler hemen iþe koyuldular. Önce arabalardan yaralýlarý çýkardýlar. Arabadan çýkarýlanlarýn hepsi ayný durumda deðildi. Birçoðu þoka girmiþti. Kimisi ayakkabýlarýný arýyor, kimisi aðlýyor kimisi de sanki bir rüyadaymýþçasýna eðilmiþ bükülmüþ arabalarýn etrafýnda dolaþýp duruyordu.
     Minibüsten en son ölenlerin cesetlerini çýkardýlar. Üçünü de boylu boyunca yolun kenarýna yatýrýp üzerlerine gazete kâðýdý örttüler. Gazete kaðýtlarý ölenlerin sadece yüzlerini ve bedenlerini örtüyor ama bacaklarýný ve kollarýný açýkta býrakýyordu. Polis Cemal’ý kýrmýzý spor ayakkabýlarýndan görür görmez tanýdým. Boyalý ama baðcýklarý düðümlenmemiþ postallar ile yýrtýk naylon terlikler ile tozlu ayaklar da hiç yabancý deðildi. Saatler günün sonuna doðru koþtururken ölüm onlarý bu kavþakta buluþturmuþtu. Polis Cemal’ýn üzerine örtülen gazetedeki bir haber baþka bir buluþmayý özetliyordu.
Sakarya/Pamukova.:
     ONLARI ÖLÜM BULUÞTURDU
     Televizyonlarý kanal kanal dolaþarak oðlunu arayan anne Pamukova’daki tren kazasýnda hayatýný kaybetti. Oðlunun da kendisiyle ayný trende seyahat ettiðini hiçbir zaman öðrenemedi. Ayrý vagonlarda yolculuk ederken ölen yolcularýn uzun zamandýr birbiriyle görüþemeyen anne ve oðlu olduðu kazadan sonraki araþtýrmalar sonucunda ortaya çýktý. Eþinden ayrýldýðý için oðlunu on yedi yýldýr göremeyen anne birçok televizyon kanalýna çýkmýþ, gazetelere de konu olmuþtu.

Seyfullah     
Kasým 2007