Televizyonda, daðdan inen PKK’ lýlarý karþýlama görüntülerini izliyorum. Üstlerinde PKK üniformalarý, zafer iþareti yaparak geliyorlar ve binlerce kiþi tarafýndan kahraman gibi karþýlanýyorlar. Devletimiz bu kiþiler için özel mahkeme kuruyor oracýkta. Gelenlerin hiç biri, “ piþmaným ” demiyor, hepsi de “ Sayýn Öcalan’ýn emriyle geldik ” diyorlar, “ Barýþ için geldik ama savaþa da hazýrýz.” diyorlar. Piþmanlýk Yasasýndan yararlanmak istemediklerini söylüyorlar. Sekiz dakikalýk sorgulama sonunda,hiçbir olaya karýþmadýklarý(!) için de serbest býrakýlýyorlar. Sanki, çiçek veya mantar toplamak için daða çýkmýþlar.

Askere, çoluða çocuða, yaþlýya gence kurþun sýkan eller; vatandaþa çiçek atýyor. Bu görüntüleri izlerken – nasýl anlatacaðýmý bilemiyorum- nutkum tutuldu. PKK’ lýlarýn kahraman gibi karþýlanmalarý, bu þova izin verilmiþ olmasý , bebek katili Öcalan’ ýn posterleri, PKK bayraklarý karþýsýnda küçüldüm küçüldüm ve sanki bir kibrit kutusunun içine sýðmaya çalýþtým. Aðaçlarýmýn bütün dallarý silkelendi, evimin mahrem odalarýna girildi, yüreðimin üzerine aðýr bir taþ konuldu. Ama acizdim. Televizyonu kapatmaktan baþka seçeneðim yoktu.

O an, geçmiþime kýsa bir yolculuk yaptým. Öðretmenlik yaptýðým yýllarda; ne amirlerimden, ne devletimden, ne de vatandaþlarýmdan hiç böyle sahiplenme görmedim. Kendimle ve kazandýðým baþarýlarla gururlanamadým; çalýþmalarýmda kimseyi yanýmda veya arkamda hissedemedim. Hep bir þeyleri eksik býrakmaktan, hata yapmaktan, yeteri kadar baþarýlý olamamaktan ve devletimden aldýðým maaþý hak edememekten korktum.

Benim “ baba ” diye güvendiðim devletim, yýllar önce emekli olduðumda bana bir emekli kartý vermiþti. Ve kartýn masrafý olarak emekli ikramiyemden 250 kuruþ kesmiþti. Bu benim çok aðýrýma gitmiþti. Benim devletimin bana baðýþlayacaðý bir 250 kuruþu yok mu ? Benim devletim bu kadar âciz mi ? Ya da devletin bir memuru , devletin gözünde bu kadar deðersiz mi diye âdeta kahrolmuþtum.

Oysa ben öðretmenlik yaptýðým yýllarda, maaþýmýn dýþýnda devletime pek yük olmadým. Saðlýk giderlerimin, ilâçlarýmýn çoðunu da kendim karþýladým. “ Devlet sana bu hakký vermiþ. Neden sevk yaptýrmýyorsun ? Neden bu hakkýný kullanmýyorsun ? ” dediklerinde, devletimi düþündüm . Maddi durumu benim maddi durumumun daha altýnda olan insanlarý düþündüm. Bu hakký onlarýn kullanmasýný istedim. Kendi çapýmda devletimi korudum. Ona bir de ben yük olmayayým dedim. Keþke devletim; bana çýkarttýðý emekli kartýnýn masrafýný yine ikramiyemden kesseydi de, bunu “ giderler ” bölümüne yazmasaydý. Ben de bunu öðrenmeseydim.

Kýrk yýlda bir kasaba dýþýna çýktýðýmda, herhangi bir þehrin herhangi bir Öðretmen Evinde konaklamak istediðimde, çoðu zaman yer bulamadým. Üst makamlardan biri gelir beklentisiyle birçok odanýn boþ býrakýldýðýna, ama biz öðretmenlere “ yerimiz yok ” dendiðine defalarca tanýk oldum.

Oysa ki ben, 28 yýl ilkokul öðretmenliði yaparak devletime hizmet ettim. 15 yýl köylerde çalýþtým. Tek öðretmenli bir okulun hem müdürü, hem öðretmeni , hem hizmetlisiydim sekiz sene boyunca. Okulumun yakacak ihtiyacýnýn bir kýsmýný, öðrencilerimle birlikte daðlardan topladýðýmýz kozalak, çalý, çýrpý ile saðladým. Isýtma problemi nedeniyle öðretmen odasýný kullanmadým. Sýnýfýmýn sobasýný kendim yaktým. Okul bahçesinin çitini kendim onardým. Yaðmur yaðdýðýnda çamur deryasýna dönen okulumun bahçesine taþ döþedim öðrencilerimle birlikte. Okulumun badanasýný kendim yaptým. Okulun temizliðini, yine öðrencilerimle birlikte saðladým. Ödeneði olmayan bir okulun kýrtasiye masraflarýný karþýladým. Okulun diðer ihtiyaçlarýný karþýlamak için, varlýklý kiþilere el- avuç açtým, zaman zaman kermesler düzenledim. Kimse, benim çabamý görmedi. Býrakýn çabamý görüp takdir etmeyi, dilencilik yapmakla eleþtirildim.

Yýllarca, son dersten sonra öðrencilerime ücretsiz kurslar verdim. Anadolu Liselerine öðrencilerimi gönderebilmeyi baþardým. Sosyal etkinlikler sebebiyle, evde olmam gereken saatleri okulumda geçirdim. Ama mutluydum, bu durumdan þikâyetçi deðildim. Çünkü, görevimi yapýyordum.

Türk Milli Eðitiminin amaç ve ilkeleri doðrultusunda, Atatürkçü öðrenciler yetiþtirdim. Onlara vatan, millet sevgisini aþýladým. Çalýþkan, üretken, dürüst bir vatandaþ olmalarý için elimden gelen gayreti gösterdim. Bir kýþ günü düþüp bacaðým alçýya alýndýðýnda; koltuk deðnekleriyle 15 gün okula gittim. Okulun tek öðretmeni olduðum için, iki haftalýðýna vekil öðretmen verilemeyeceði için, okulumun kapanmasýný ve öðrencilerimin eðitim öðretimde uzak kalmasýný istemedim.

Þimdi, on yýllýk bir emekliyim. Emeklilik, bana duraðanlýðý anýmsattýðý için bu kelimeden nefret ediyorum. Yaptýðým öðretmenlikle gurur duymak istediðimde ve bunun hakkým olduðunu düþündüðümde, PKK’ lýlarýn karþýlanma töreni gözümün önüne geliyor.

Hiç kimse; hiçbir zaman bana ve benim gibilere sahip çýkmadý, bizim gibilerle gurur duymadý, duymayacak. Bunu biliyorum. “ Acaba “ diyorum, “ Ben nerde yanlýþ yaptým ? "

Ama; her þeye raðmen, umutsuzluða kapýlmayacaðým, Atatürk’ ün çizgisinde yürümeye devam edeceðim. Devletime ve milletime olan güvenimi asla yitirmeyeceðim. Emekli olmama raðmen, insanlar için bir þeyler yapmaya, bir þeyler üretmeye devam edeceðim. Emekliyim diye köþeye çekilmek, oturmak, dinlenmek bana göre deðil. Zaten, kendimi hiç yorgun hissetmedim, hissetmiyorum, hissetmeyeceðim. Ýçimde gürül gürül ýrmaklar akýyor. O ýrmaklarýn beni götürdüðü yere doðru gidiyorum yýllardýr.

Atatürk diyor ki: “ Yorgunluk, her insan için olaðan bir haldir. Ancak; insanlarda bu yorgunluðu yenecek öyle bir mânevi kuvvet vardýr ki ; iþte bu kuvvet yorulanlarý, dinlenmeden ayakta tutar. Dinlenmemek üzere yürümeye karar verenler, asla ve asla yorulmazlar. “

Bana, yorgunluðumu hissettirmeyen mânevi gücü veren Allah’ ýma þükürler olsun !