Sevgi avuçlarýnýn arasýnda sýkýþtýrdýðýn kartopudur. Avuçlarýný terk ettiðinde ya ayný kalýr ya da daðýlarak çoðalýr.

Silince her þey tamam sanýrsýn. Silme eyleminin ardýndan, gözlerine ve ruhuna bayram sevinci yaþattýðýný zannedersin. Bu kadar basit olduðuna þaþýrýrsýn. Basit olacaðýndan haberin olsaydý çok önceden sileceðinden de adýn gibi emin olurdun. Silmeden geçirdiðin zamanýn, piþmanlýðý bir anlýðýna seni hüzne boðar. Ardýndan güldüðünü sanan dudaklarýn zorla hareket eder. Ýki yanaðýnda hafiften þiþer.

Gönül pencerenin kirliliðinden rahatsýz olursun. Temizlemek için yanýnda olduðunu sandýðýn dostlarýnýn, kendi pencerelerini silmediðini görürsün. Onlarý bakýþlarýnla süzersin. Ýþin baþa düþtüðünü anlarsýn. Eline aldýðýn nefret bezinle, gönül pencereni silmeye baþlarsýn. Sürekli akmýþ olan gözyaþlarýnýn izlerini görürsün. Sildikten sonra da hemen akmamasýný temenni eder durursun. Silindikçe temizlendiðini sandýðýn pencerenin karþýsýnda durursun. Elinde duran nefret bezini sýkýp durduðundan, kurulama bezi olarak kullandýðýn þefkat bezinin nerede olduðuna bakýnýrsýn.

Kara kaplý defterini eline alýrsýn. Sayfalarý çevirdikçe, üzerine çizik atmýþ olduklarýný gördüðün de kendine kýzarsýn. Ucunda silgisi olan kurþunkalemine daha sýký sarýlýrsýn. Tükenmeyeceðini sandýðýn dostluklarýnýn, aþklarýnýn, mutluluklarýnýn harflerini de tükenmez kalemle yazdýðýnýn anlamsýz olduðunu anlarsýn. Sileceðin kelimelerin üzerinde kurþunkaleminin ucundaki pembe renkli silgiyi kullanýrsýn. Ýlk baþlarda sildiðini sandýðýn silginin, sayfanda iz býraktýðýný görünce hýrslanýr ve silgiyi diþlerinin arasýna geçirirsin. Dünya dengeler üzerinde dururken, bir anlýðýna kendi dengenin bozulmasýna sinirlenirsin. Sayfanýn üzerinde sildikçe çoðalan pembe silginin parçacýklarýný elinin tersiyle de itersin. Sayfanda koyu gri renge çalan izler kalýyor olmasýna üzülürsün.

-     Sildim seni.

-     Öyle mi? Oysa ben seni çoktan silmiþtim.

Temizlenmek güzeldir.

Ellerdeki küçük benim. Ellerinin kiri olduðumu sananlarýn, þaþkýn ve komik bakýþlarýyým.