Gökyüzü maviydi. Ada vapurunun ardýnda ki martýlar da çocuklar gibi þendi.

-     Hadi çýkýyoruz. Hala hazýrlanmadýn mý?

-     Tamam. Az kaldý. Giyinip geliyorum.

Son kez aynanýn karþýsýnda boy göstermeye karar verdi. Boy aynasýnýn karþýsýna geçerek olduðu yerde dönüverdi. Bir an süslü püslü olduðunu hissetti. Öyle olmasýnýn da sakýncalý olmadýðýný anladý. Karþýsýndakine umut vermeleri gerekiyordu. Etkili olmasý gerektiðini ve etkisi altýna almasýný öðrenmiþti. Çok geçmedi ki dudaklar aralarýný verdi. Ortaya çýkma ve gösteriye baþlama zamaný geliverdi.

-     Giyinemedin gitti!

-     Tamam. Tamam.

Karþýsýnda duranýn gözlerinden deðil de beyninden zekâ fýþkýrýyordu. Leb demeden leblebi olduðunu anlýyordu. Kendisini zor bir sýnavdayken, masasýnda duran su þiþesi gibi, yapay hissetti. Her nedense karþýsýndakinin de yapay zekâya sahip olabileceðini sandý. Tur rehberi olmaya karar verdi. Lafý dönüp dolaþtýrmasý gerekiyordu. Þimdi diyerek baþlayan cümlelerin de hayraný oluyordu. Ama zaman da daralýyordu.

-     Giyindiðin halde, neden çýkmýyorsun?

-     Renk uyumuna bakýyorum.

Uyum konusunda sýkýntýlar yaþadýðýný sanýyordu. Sanmakta da haksýz olmadýðýna karar verdi. Soruyu soranýn karþýsýnda, dünyadan bir haber yaþadýðýný anlamýyordu. Olsundu. Zaten ciddi olan þeyleri sevmiyordu. Soru soranla vakit geçiriyor olmasý ona yetiyordu. Mutluluk çemberi ilk defa dönüyordu. Bu yüzden de neþeliydi. Ta ki soru soranýn dudaklarýndan dökülen, ben birazdan gelirim cümlesini duyana kadar, neþesi devam etti. Ardýndan da boþlukta olduðunu anladý.

-     Þunu aðlatmadan giydiremiyor musun?

-     Suçlu ben mi oldum?

-     Evet. Suçlu sensin.

-     Peki. Bir dahaki ne sen giydirirsin?

-     Neden?

-     Ben giydirince kalýn olduðu söyleniyor da ondan!

Moda günlerinin podyumuyum. Günler bitse bile ben halen oradayým. Sessiz ve ortadayým.