-     Sen mi yaptýn?

-     Evet. Ben.

Göðsü kek gibi kabarýyordu. Ondan aldýklarýný buna satmýþtý. Bir tek kendisi biliyordu. Öyle olmasý gerekiyordu. Açýklar vermek istemiyordu. O nedenle de daldan dala atlayýp durmaya çalýþan kuþ gibiydi. Göze gelmek deðil, gözüne girmek istiyordu. Bu durum kendisi için çok önemliydi.

-     Ýnanmýyorum. Harikasýn.

-     Ýnan. Öyleyim.

Dünyanýn sekizinci harikasý olduðuna inanýyordu. Ýnandýrýyordu. Gözleriyle gördüðüne inanýp inandýrmakta zorluk çekmiyordu. Kendisine göre önemli olanda buydu. Zamanlama da hatasýz davrandý. Ortaya çýkmak için çok can atýyordu. Çýktý.

-     Sen yapmadýn deðil mi?

-     Yok. Ýþim olmaz.

Ýçten içe gülüyordu. Yapacaðýný yapmýþtý. Ondan baþkasý yalandý. Oysa kendisi de yalandý. Dar olan yerlerdeydi. Geniþlik bulunca at koþturmaya baþladý. Gözü ondan baþkasýný görmüyordu. O gözlerinin görmediði gerçeklerse, panayýr yerlerinde ki coþkuydu. Çalan çalýyor, oynayan ise oynuyordu.

-     Ya sen bir tanesin.

-     Evet.

Bu kadar basitti.

Yýllar yýllarý kovaladý. Sahte sevgiler yaþandý. Yalan rüzgârlarý esip durdu.

Nereden geldiðini göremediði bir ses duydu.

-     Hesap ver

Dayýyým. Ama yeðenlerimin.