- Dolmuþ mu?

- Dolmuþ.

Gördüðünü sanýyordu. Haliyle de dolduðunu. Dolduðunu anlamak, kolay geliyordu. Kolayýna gelenleri de yapmak iþine yarýyordu. Çözüm basitti. Alayýna gidiyordu.

- Çok mu dolmuþ?

- Çok, çok.

Salýncaðý sallamak gibi sanýyordu. Sallýyordu. Bir yandan sallarken, diðer yandan da uyumaya hazýrlanýyordu. Azý çoðu bildiðini zannederken, taþmýþ olaný algýlamakta zorlanýyordu. Ellerinin ayarýna güveniyordu. Herkesi de ayar ediyor olduðunu sanýyordu.

- Dolmuþsa dokunma!

- Tamam. Dokunmam.

Her þey tamamdý. Kendisi eksikti. Her þeye dokunabileceðini sanýyordu. Dokunurken de her þeyi hissedebileceðini sanýyordu. Dokundurma eylemiyle dondurma kelimesini bir arada tutan akla sahipti. Deðiþecek olan külahlarý da anýmsýyor olmasý da boþa deðildi.

- Dolmuþsa gel!

- Gelmesem. Olmaz mý?

Ýki arada bir derede kalmak istemiyordu. Atýlacak köprülereyse, kýlýný bile dokundurtmuyordu. Atacaðý her adýmý hesaplarken, korkularý da çoðalýyordu. Gelme eyleminde, kendisine toz bile kondurmuyordu. Ama her þeye de gelmek istemiyordu. Tek akýllý oydu. Oyduðunu da görenler olmadý.

- Ne olmuþ?

- Dolmuþ. Dolmuþ.

- Hadi ya!

- Valla! Sahiden.

Dolan gözlerim. Ama boþ,boþ bakan gözlerin,dolaný deðilim…