ï¿½zEdebiyat - eylï¿½l

Sabah henüz uyanmamýþken, serinliðin kemiðe iþlediði saatlerde yola çýkýyoruz. Arabanýn far ýþýðý karanlýðýn içine doðru dar bir patika açýyor. Gözkapaklarým aðýrlaþýyor, "uyukla biraz" diye fýsýldayarak yüzüme dokunuyorsun, uyumak istemiyorum. Sisli, koyu alacakaranlýðýn daðýlmasýný beklemek istiyorum. Arkama yaslanýp otobanýn ýssýzlýðýna bakýyorum. Çok sürmüyor, yanýmýzdan aðýr yüklü bir kamyon homurdanarak geçiyor, sonra acelesi olan bir araba. Yavaþ yavaþ aralanýyor
karanlýk. Uzakta ateþ böcekleri misali ýþýklar beliriyor. Aðaçlar, upuzun fabrika bacalarý, tepeler, rüzgar enerjisi direkleri, ufuktaki bulutlar. Yol arabanýn altýndan kayýp
gidiyor, kilometre taþlarý birbirini kovalýyor sanki. Vadiler, ormanlar, daðýn koynunda saklanan köyler, benzin istasyonlarý, çevre yolu þehir tabelalarý, isimsiz, boþ
duraklar gözlerimden geçip yitiyor. Ýstanbul telaþý yok, sabah sessiz sedasýz gündüze teslim oluyor. Güneþ yükseldikçe kabuðumuzu sýyýrýr gibi üstümüzdekilerden
kurtulmak istiyoruz. Ben hýrkayý, sen montu arka koltuða fora edip yolculuðumuzun keyfine bir de þarkýlarýmýzý eklemek istiyoruz. Yorgunluktan kramplar girse de
bacaklarýna, bana baktýðýnda gözlerin bile gülümsüyor, bir an evvel bizi yolculuðun son duraðýna kavuþturmak istiyorsun. Hýz kesmeden verilen küçük birkaç sýcacýk,
dumaný tüten kahve molasý, gözlerin yolda, bir elin direksiyonda. Gün ýþýðýnda renklerin dansý ile büyüleniyorum. Üzüm baðlarý, ayçiçeði, tütün, mýsýr tarlalarý, derin vadiler ve üzerindeki viyadükler, "þu derenin suyu ne kadar berrak!", "bak, þu tepedeki kulübe ne kadar güzel!", "ceylan mýydý o?.." diye heyecan ile sana
seslenmelerim. Hava iyice ýsýnmýþ olur, termostaki su hala soðuk, bardaklar ise güneþin sýcaðýna bulanmýþ. Ýstanbul uzakta kalsa da ona döneceðimizi biliyor, onsuzluk yok içimizde.

Yaklaþtýkça yolculuðun varýþ noktasýna kavuþmanýn ve ayrýlýðýn buluþtuðu yerde buluyoruz kendimizi. Coþkun sevicimizin içine kýrýlgan, hisli bir hüzün karýþýyor.
Acýtmadan, üzmeden, sessizce düðümleniyor boðazýmýzda. Aðaçlar, evler, bahçeler, sokak köpekleri bizi karþýlýyor. Yol kenarýnda birlikte büyüdüðüm kestane
aðaçlarý, çim biten taþ kaldýrým, huzurlu bir sessizlik. Sokaða sýrtýný dönüp geniþ bahçelerine sýðýnmýþ iki katlý kagir evler. O evlerden bir tanesi baba evim...
Pencerelerdeki perdeler sýmsýký kapalý, yaz sýcaðýnýn içeriye girmesi yasak. Demir oymalý bahçe kapýsý kilitli. Elimi aralýktan kolayca sokup her zamanki yerinde asýlý
duran anahtara uzanýyorum. Eski, büyük, kararmýþ anahtar kilitte kolayca dönüyor, çantalarý alýp üst katýn merdivenlerini çýkýyoruz. Evin, belli ki yeni gelmiþ, iki
yaramazý bizi hep buradaymýþýz gibi karþýlýyor. Eþyalarý üst kat salonuna açýlan kapýnýn önündeki geniþ balkonda býrakýp balkonun diðer tarafýndaki merdivenlerden
aþaðýya iniyoruz. Bahçeye yukarýdan bakýnca avuçlarýmýn içindeymiþ gibi görünüyor; bir uçtan diðer uca geziniyor gözlerim. Babamýn yaptýðý, verandaya açýlan ahþap kapýyý açýyorsun, sessizce süzülüyoruz evin içine. Babam öyle uykusunda, annem yok, "arka bahçede belki" diye göz göze geliyoruz. Yol yorgunluðundan eser kalmamýþ gibi bahçeyi keþfe çýkýyoruz. Derin derin iþliyor ciðerlerimize temiz hava, çardaðýn altýndaki sedire oturmak için yürürken üzüm salkýmlarý yüzümüze dokunuyor. Hýþýrtýlý bir ses çýkarýyor aðaç dallarýnýn yapraklarý.

Evin hemen önünde renk renk begonviller, krizantemler, sarmaþýk gülleri, bahçenin oldukça geniþ iç tarfýnda da düzgün ayrýlmýþ sebze tarhlarý, mýsýr, meyve aðaçlarý,
üzüm asmalarý var. Çocukluðumdan hatýrlýyorum, eskiden bahçenin büyük bölümü üzüm baðý idi, küçük bir bölümüne ise sebze ekilirdi. Annem ve babam emekli
olduktan sonra baðý küçültüp bahçe ile daha çok uðraþýr oldular. Eline sýmsýký tutunup yaslanýyorum omuzuna, burasý ile alakalý bir his deðil beni ta yüreðimden
yakalayýp baþýmý döndüren, bunlarýn sebebi sadece sensin. Anýlarým yok bu evde; baba evinde þefkatin, karþýlýksýz sevginin, koþulsuz fedakarlýðýn, güvende olmanýn yaþanmýþlýðý var. Anýlar ya acýtýr, hüzünlendirir ya sevindirir, gülümsetir. Burada bana gelen sevgi, þefkat, güven, kalýcý olur, üstüne bir baþkasý yazýlmaz,
benzersizliði ile kalýr. Baþýmý döndüren senin varlýðýn burada, çocukluðumun sýðýndýðý limanda...
Oturup burada olmayý nefesleniyoruz, bakýþlarýmýz bahçenin her köþesini dolaþmakta. Kýzýlcýk aðacý dalýna yapraktan çok meyve sýralamýþ, henüz tadýný almamýþ,
pembe pembe. Kayýsý kalmamýþ gibi, birkaç olgun meyve düþtü düþecek. Fýndýk aðacý bu yýl biraz daha gürleþmiþ. Ne kadar çok biber, domates, patlýcan var, ne kadar
çok... Þu ileride, bahçenin bir ucunda ahududu mu yetiþmiþ? Elma aðaçlarýnýn dallarý neredeyse yere deðiyor. Etraf nekadar sessiz... Baþýmý omuzunda býrakýyorum. Babam birazdan uyanacak. Annem kapýyý açýp hafif bir çýðlýk atýp bizi gördüðüne þaþýrmýþ gibi yapacak. Ýçine doðmuþtur çünkü geliþimiz, rüyasýnda görmüþtür. Tatlý bir telaþ yaþanacak, kahveyi babam piþirecek, sofraya ne var ne yok çýkarýlacak, ille de elmalý pay olacak.
Þimdi sessizliðe bizi katma zamaný, Ýstanbul bir baþka yolculuðun akþamýna kaldý...

eylül