KUÇÝÇANE PARTÝZAN -2 (Son)
Kimse savaþa ve her gün ölümle burun buran gelmeye alýþamazdý. Hayatýnda bir tavuk bile kesmemiþ onlarca genç ayrý ayrý kamplarda toplanmýþtý. Bu gençlerin çoðu kendi isteðiyle partizanlara katýlmýþtý. Cemail ‘de aylar içinde o gençlerin heyecanýna kapýldý. Bir gece baskýný ile evinden zorla alýndýðýný önemsemez oldu. Birkaç ay içinde okuma-yazma öðrendi. Hatta becerikli, usta bir asker, iyi bir partizan bile oldu. Diðer partizanlar onu çok seviyorlar ve güveniyorlardý. Ülkenin farklý yerlerinden toplanýp gelen bu gençler arasýnda saygýn bir yer edinmiþti. Ayrý bir din ve milliyetten olmasýna da kimse aldýrmýyordu.
Bütün silahlý çatýþmalar, baskýnlar ve uzun yürüyüþler geceleri yapýlýyordu. Bazý gecelerde yakýndaki kasaba ve köylerde, bazen de ormanlara gizlenmiþ öteki kamplara gidiyorlardý. Bu toplantýlarda bildiriler okunuyor, ülkenin her tarafýndan gelen haberler paylaþýlýyor. Partizan gruplarý kendi faaliyetleri hakkýnda diðer gruplarý bilgilendiriyordu. Tito’dan gelen bildirilerin okunmasýnýn ardýndan toplantýlar sona eriyordu
Kuçiçane Cemail 1942 yýlýnýn baþýnda partizanlara katýldý. Silah arkadaþlarý ve komutanlarý ona Kuçiçane diyorlardý. Gözünü budaktan esirgemeyen cesur bir partizandý. Cesaretin fazlasýnýn insan yaþamýna zarar verebileceðini partizanlýðýnýn altýncý ayýnda öðrendi. Alman ikmal katarýna yönelik olarak giriþtikleri saldýrýda kulaðýný sýyýrýp geçen kurþun ensesini býçak gibi yarýp geçmiþti. Ovanýn ortasýnda mevzilenecek bir yer bulamadan makineli tüfek ateþi altýnda kalmýþlardý. Neyse ki partizanlar arasýnda doktorlar vardý. Yarayý dikip, penisilin tozunu basýnca kýsa sürede iyileþti.
Kuçiçane Cemail partizanlýðý boyunca onlarca belki de yüzü aþkýn çatýþmaya katýldý. Çentiklerin acýmasýzlýðý ile Ustaþlarýn dilim dilim doðrayýp geride býraktýðý cesetlerle karþýlaþtý. Kendi payýna düþen iki avuç kuru mýsýrla günlerce süren açlýða göðüs gerdi. Altý kez yaralandý. Yedi kez kahramanlýk madalyasý aldý. Kendi akraný yüzlerce genç fidanýn ölümüne tanýk oldu. Þansý yaver gitti Almanlarýn yenilgisini, Tito’nun altý eyaletli baðýmsýz bir Yugoslavya kurduðunu gördü. Savaþýn ardýndan partizanlar yeni Yugoslavya’nýn inþasýnda görev aldýlar. Kuçiçana Cemail’i okula yazdýlar. Yetiþkinler için uygulanan programlarla eðitimden geçirildi. Meslek edindirme kurslarýna katýldý. Ülkenin bütün gençlere ihtiyacý vardý. Cemail önce nüfus memuru, sonra orman muhafaza memuru, sonra polis olarak görev aldý. Bin dokuz yüz altmýþ yedi senesine kadar doðduðu topraklara canýyla , kanýyla, bütün gücüyle hizmet etti.
Ýzmir Çobançeþme’deki gecekondusunun balkonunda yaptýðýmýz uzun sohbetlerde hiçbir zaman partizanlýk günlerini anlatmadý. Savaþtan ve gece baskýnlarýndan söz etmeyi sevmezdi. Birkaç madalyasýný da tesadüfen oðlunun oyuncaklarý arasýnda görmüþtüm. Ýþtip’ten, Kutsa’dan bahsedildiðinde, çobanlýk günlerinden söz edildiðinde, babasýnýn ortaðý olduðu deðirmenden konuþulduðunda keyiflendiðini bilirim. Bin dokuz yüz altmýþ iki senesinde bütün köyü boþalanca, hatta babasý da kalkýp Türkiye’ye göç edince çaresiz kalýp o da göç kervana katýlmýþ. Aslýna bakarsanýz onun Yugoslavya’da iyi bir iþi ve saygýn bir çevresi varmýþ. Devlet Baba o tarihteki göçmenlere üç ilde ikameti yasaklamýþ. Ýstanbul, Ankara ve Ýzmir… Ýzmir’deki akrabalarýna yakýn olabilmek için gelip Manisa’ya yerleþmiþ. Hatta Ýzmir’de bir akrabasýnýn inþaatýnda elektrik iþi yaptýðý için para cezasý bile ödemiþ. “Ben olsam o cezayý ödemezdim. Böyle kanun mu olur,” diyenlere hiçbir þey söylemezdi. Çünkü göç etmeden önce Yugoslavya’da komünist parti üyesiymiþ. Türkiye’de bu durumun baþýný aðrýtmasýndan çekiniyormuþ. Bilmem ne kadar doðru?
     Camail bir süre Manisa’da oturduktan sonra, yasak unutuldu ve Ýzmir’e taþýndý. Gültepe’de elektrik ve su iþleri yapan küçük bir dükkâný vardý. Eþiyle birlikte gece gündüz çalýþýp yeniden bir hayat kurdu. En son Basmane’deki bir þehir hamamýnda çalýþarak sigorta süresini tamamlayýp zar zor emekli olabildi. Ama Yugoslavya ile baðýný hiç kesmedi. Birkaç yýlda bir gidip eski arkadaþlarýný ve orada kalan akrabalarýný ziyaret ediyordu. Tito’nun ölümünün ardýndan kaný pahasýna kurduklarý devlet parçalandý. Makedonya baðýmsýz bir devlet olduktan sonra devlet Cemail’i hatýrladý. Ona ayda yüz elli Euro’ya yakýn bir gazilik maaþý baðlandý. Son yýllarda her yaz gidip hem maaþýný alýyor, hem de eski arkadaþlarýný ziyaret etmeyi sürdürüyordu.
Kuçiçane Partizan Cemail, Tito’nun ölümünden sonra bir daha orasýnýn eski Yugoslavya olmayacaðýný çok iyi biliyordu. Onca çabaya, ölüme ve kana karþýlýk bir çýrpýda bütün ülkenin Amerikancý bir dönüþüm geçirmesi onu kýzdýrýyordu. Kocaman bir hayal kýrýklýðý yaþadýðýndan hiç þüphem yok. Mavi gözlü Koca Partizan dokuz mart günü evinden çýkýp kahveye gitti. Arkadaþlarý ile birkaç parti kaðýt oynadý. Ýkindi vakti eve dönerken pazardan biraz meyve ve sebze aldý. Elindeki poþetlerle evine giden dik yokuþu çýktý. Aldýklarýný poþetleriyle birlikte buzdolabýna yerleþtirdi. Ýki soba kovasýný odun ve tutuþturucu kýrýntýlarla doldurdu. Sokaða bakan küçük odasýnýn sobasýný tutuþturup divana uzandý. Uzandýðý divandan bir daha uyanamadý. Birkaç yýldýr sýkýntý yaratan kalbi duruvermiþti. Sonsuzluða doðru uzanan derin bir uykunun kollarýnda kalmayý seçti.
Kuçiçane Partizan Cemail hiç bilmediði, anlamadýðý, isteyerek katýlmadýðý ikinci dünya savaþý kahramanlarýndan biriydi. Savaþ yýllarýný hiç anýmsamak ve anlatmak istemezdi. Yaralarýný açýp övünerek hiç kimseye göstermezdi. Bütün yaþamý boyunca becerisi ve alýn teriyle ekmeðini kazandý ve yedi. On Mart günü Buca Kaynaklar Mezarlýðýnda topraða verildi. Ayný anda orada on kadar ayrý kalabalýk, on kadar ayrý cenaze vardý. Hiç kimse ölenin kim olduðuna bile aldýrmadý.
Seyfullah
Bursa Mart 2010