"“Yazmak bir çeşit kendini kandırmadır; üstelik okuyucuyu da bu şakaya ortak etmek cüret ister.” – Franz Kafka"
"“Yazmak bir çeşit kendini kandırmadır; üstelik okuyucuyu da bu şakaya ortak etmek cüret ister.” – Franz Kafka"
Kolektif alanın ilk inşası içinde de neden daima sonuçtan öncedir. Ancak kolektif alan kolektif özne eylemli alan olmakla deneyden bilgi çıkarılır. Bu bilgi izlenimse olarak zihinde düzenlenip uygulamaya konur. İşte kolektif zihinde düzenlenen neden sonuç ilişkisine göre kolektif özne sonucu öne alıp sonucu neden gibi davrandırabilmektedir.
Böylece ilk kolektif süreçli oluşma ve öğrenme yaşantı aşması kişi benci donanımlara dönüşmekle kişi sahipli benciliğin güdümüne girdi. Kolektif ilik sürecin değişmez yapı taşıydı. Ama kullanımı kişi özeline indirgenmişti. Emeğin sistem belirleyiciliğini eksene aldıkça sakıncası yoktu. Kolektif ilik kendi kendisini öğrenmekle; kendisini düşünsel anlayışlı imge süreçler içinde kişiye
YZ
Yine o mesleğe özgü anlama anlatım dili gibi, o mesleğe uygun düşünce üretme gibi, o mesleğe uygun kalıplarla anlama anlatmalar vardı. Yine o mesleklere uygun araç gereç yapımına özgü o araç gereçleri kullanma yeteneği gibi incelikler; farklılıkları vardı.
Bugünkü yazımda farklı dönemlerde yazılan, yazarları tarafından DİLLERİN ŞİFRESİ olarak adlandırılan iki farklı kitaptan bahsedeceğim. Bu kitaplardan birisi ve birincisi ise bendenize ait!
Türkiye’yi bir canlı olarak düşünelim… Aynı düşünceyi, yaşadığımız kent için de uygulayabiliriz.
Eli, ayağı, kaşı ,gözü, beyni ,yüzü, saçları, kaşları her şeyi ile bir bütün…
Hayatın oluşumu hakkında oldukça fantastik bir hikâyemiz var. Bir tek hücre ve ondan evrilen diğer bütün canlılar... Neden o uygun anda ve uygun şartlar içerisinde, sadece bir tek hücre oluşuversin de milyonlarca hücre yaratılmasın? Kar taneleri gibi her biri birbirinden farklı ama bir o kadar da birbirinin aynı
