|
Konya Ovası
(Nazmi Ünar) 25 Mart 2001 |
Yerler |
| |
 Duydum ki ; ikindi zamanları ve geceler çok güzel olurmuş, Konya Ovasında. Gökyüzünün birbirine karışması ve daha sonra da binlerce yıldızın kendilerini ispatlarcasına doğmaları, doğanın burada nefes aldığının bir kanıtıydı. |
|
|
Yağmurun Sesi
(Nazmi Ünar) 25 Mart 2001 |
Doğa ve Dünya |
| |
 Aşk fısıldamaları var şu anda burada. İnsanlar sessiz ve düşünceli yürüyorlar. Endişelerin olmadığı zaman bu. Sadece gözükmek için çabalayan ay, bulutların gücü ve yağmurun sesi var. Denize düşmek için büyük bir çaba harcıyor yağmur |
|
|
İstanbul'u Solumak
(Nazmi Ünar) 25 Mart 2001 |
İstanbul |
| |
 Solumak, hem de İstanbul'u. Bir kaktüsün arkasındaki kum taneleri gibi sonsuz benim için. Her nefes alışımda hayat, her verişimde ise ölümü hissettiriyor bana. Herkes vapurun peşinde yarışan martılar gibi. Yarışıyorlar, yoruluyorlar ama farında degil... |
|
|
Kaçış
(Nazmi Ünar) 25 Mart 2001 |
Yüzleşme |
| |
 İşte benim hikayem. Bazen düşünüyorum, her zaman kendim miydim, isteklerim, benim isteklerim miydi? Yoksa hepsi birer hayal miydi? Bunu herhalde anlamak istemeyeceğim. Dünya mı beni taşıyor |
|
|
Düşünmemiştim
(Nazmi Ünar) 25 Mart 2001 |
Sevgi ve Aşk |
| |
 Hiç düşünmemiştim, yorgun nefesimde seni hissedemeyeceğimi. Oysa ki kayıp bir şehri keşfetmek gibiydin sen. Her basamağın yepyeniydi benim için. Sormuştum seni dağlara, sonra nehirler söylemişti selamını bana. Çiçeklerde arıyordum seni |
|
|
Yaşam Üstüne Eleştirel Bakış
(Nazmi Ünar) 25 Mart 2001 |
Yaşam |
| |
 Fakat "biz duygusunu" anlatmam gerekirse, bu konumda birçok şey değişiyor. Bunu size bir örnekle açıklamak istiyorum. Örneğimiz ; bir ilişki. Bir ilişki, iki kişilik dev bir tiyatroya benzer. İki kişi yönetir, iki kişi senaryosunu |
|
|
Unutulmuş Sevgiler
(Nazmi Ünar) 25 Mart 2001 |
Sevgi ve Aşk |
| |
| Hep, yorumlar üzerine yapıcı çalışmalar. Tekrar üzerine tekrar. Yok olmaya yüz tutmuş bir çiçeği, dik dursun diye boynunu iple bağlamak. İşte bunların hepsi, unutulmuş, alışkın sevgiler. Oysa çoktan ölmüş, beni gömün diye haykıran bedenlerin sevgileri. |
|
|
Bitti
(Nazmi Ünar) 17 Mayıs 2001 |
Modernizm |
| |
 Üstelemeyin hiçbir düşüncenizi, kimseciklere anlatmayın. Nasıl olsa anlamak bile istemiyorlar soru işaretlerini “?” |
|
|
| Konustuğum andan itibaren artık ben, ben değilim. Kendim olabilmek ve onu yansıtabilmek. İşte beni ben yapan ve bir o kadar da yalancı bir ben yapan durum. Ne yazık ki sihir yok. Güneş hüzmelerinin ince aralardan geçisi gibi biz de yaşamın içinden geçiyoruz. Ve yansıyoruz zamanın kıyısına. Aslında içsel bir çığlık her sey, aslında : Hiçbir zaman bitmeyen, hep ilerleyen, bize özel ve tek...
|
|
