Ben kalbinle, günbatımında olacağım...

Ben mi?
Boş ver beni
Ben kalbinle, günbatımında olacağım...
Uzanıp yıldızlara karanlığı soracağım,
Kayıp yollarda yokluğu yaşayan bir bozkır çiçeği gibi bekleyeceğim
Bitmeyi, yok olmayı
Hüzünlü bir bakışla menekşemi tutacağım güneşe
Soracağım renklerini, kokunu, yalan mıydı diye
Belki de o verir sırrını bana, umudumu tutar kuru dallarımda
Kim bilir?
Rüyalarım cevherleşir seninle, hiç beklemediğim bir anda.
Ve sonra sen güz sokaklarında dolaşan menekşe olursun gözümde
Önüme eğilip her düşünce savaşımda yok olan ince, narin menekşe
Neden oldu diye sorma sakın kendine
Tutunamadık, çözündük zerrelere, en ince tanemize ayrıldık
Kokusu ile tutuştuk aşk çiçeklerinin, kaçınılmazdı zehirlenmemiz
Ve yok olan sözlerde, dans ettik, tozlarla beraber, bir oraya bir buraya
Konuşmalar yalan oldu yüzündeki yansımalarda
Uçmayacağın yerlerde bittin be menekşem
Bensiz olur muydu bunlar, olurmuş demek
Doğ sen ayrı, değişik bahçelerde, lezzeti ol toprağın, kalsın sana hasret
Ben mi?
Boş ver beni
Ben kalbinle, günbatımında olacağım...