Her mutluluk muhakkak bölünecek mi? Seven bir adamın, aldatılmışlık dolu, yorgun , sancılı yüreğinin hikayesi... Gerçekler hiç de onun düşündüğü gibi değildi...

Sen kokan papatya özünde aradım hep seni / Sonra soğuk ışıklar vurdu üzerine

Aşk soneleri yazsam da bağrı açılmaz gönlüme / Sıcak bir rüyayla karşılasam da

Bir gün yollarımız ayrılırsa, / Sakın üzülme meleğim, / Kapat

Kayıplık duygusuydu içimdekiler aşka dair / Hepsi yanmış bir kibrit dalında eridi, yok

Ben mi? / Boş ver beni / Ben kalbinle, günbatımında

Korkunun çabası içimde, denize yansımış mehtap gibi uzanıyordu. Ve gerçekten de istediğini almıştı benden ; Beni benden. Apayrı bir insan vücudunda ruhumun derinliklerine kadar farklılaşmıştım.

Sedat Bey’ in acısı artık “çok” olmuştu. Kelimeler, acı süslü, acıya hasret meraklı ruhların içerisinde kendilerine yer almışlardı bile.

Yorgun günlerin ağrılı çocukluğu üzerimde / Her adımım, kaybettiğim günler için

Uzaklık hissi veriyor bana duygular, / Kaçarcasına bir yarış. /

Üstelemeyin hiçbir düşüncenizi, kimseciklere anlatmayın. Nasıl olsa anlamak bile istemiyorlar soru işaretlerini “?”

Seri iki arkadaşın ağzından

Merhaba, yine ben. Hani artık nefret ettiğin o kişi. Sana verdiği değerden daha fazla kötülük eden kişi. Hatırlamışsındır umarım. Uzun zaman oldu belki de görüşmeyeli ve yine hissettiriyorsun kendini derin yazılarda.

Beklentiler sadece zaman içerisinde çürümüş muhabbetlerde kalıyor. Çıtımı bile çıkarmıyorum. Sen, şaşkın gözlerle bana bakıyorsun. Aslında sen de ne yapacağını bilemiyorsun. Belki sen de bir aşk yaşıyorsun şu anda.

Güz geldi. Yine aynı sokaklardan geçiyorum. Hiçbir şey dünkü gibi değil, her şey yine değişmiş. Ağırlığını yaşıyorum, tanrıyı ispatlarcasına düşen yaprakların. Her saniye biraz daha kendime yaklaşıyorum.

Her yer birbirinin bütünü gibi. Tamamlandığında daha da büyüyen bir bulmaca. Dar sokaklar, yine içimi boğarcasına üzerime geliyor. Yetilerimi her geçen gün kaybediyorum. Mukavemetim kırılıyor. Hava nedense daha da soğuyor. İnsanlar, gittikçe

Kendine ait olmayan bir yerde, kendinle savaşın öyküsü bu. Belki de bir yüzleşme bunalımı. Kayıp değerlerinin ; vaktiyle elinden istemesen de alınan bu değerlerin, tekrar bir arayışı. Yabancılık kalelerini üstlenmiş, bayrağını sancağa çekmiş,

Duydum ki ; ikindi zamanları ve geceler çok güzel olurmuş, Konya Ovasında. Gökyüzünün birbirine karışması ve daha sonra da binlerce yıldızın kendilerini ispatlarcasına doğmaları, doğanın burada nefes aldığının bir kanıtıydı.

Aşk fısıldamaları var şu anda burada. İnsanlar sessiz ve düşünceli yürüyorlar. Endişelerin olmadığı zaman bu. Sadece gözükmek için çabalayan ay, bulutların gücü ve yağmurun sesi var. Denize düşmek için büyük bir çaba harcıyor yağmur

Solumak, hem de İstanbul'u. Bir kaktüsün arkasındaki kum taneleri gibi sonsuz benim için. Her nefes alışımda hayat, her verişimde ise ölümü hissettiriyor bana. Herkes vapurun peşinde yarışan martılar gibi. Yarışıyorlar, yoruluyorlar ama farında degil...