İnsan neden hayata tutunmak ister ki? Sebeplerimiz vardır yaşamak için değil mi? Kişiye göre değişen çeşit çeşit dünyevi sebepler…
Herkesin yaşamak için gösterdiği sebepler başkalarının sebeplerinden daha önemlidir kendine göre ama eminim ki bütün insanlığın ulaşmak için çabaladığı tek ortak nokta var “mutluluk”.

Mutluluğa ulaşmak bir dağın en yüksek tepesinde açan gülü koparmaya benzer. Ya da geceleri gökyüzünü ışığıyla aydınlatan en parlak yıldıza uzanıp avuçlarımıza alabilmektir mutluluk, öyle değil mi? Hayır değil… Tahmin edemeyeceğimiz kadar kolay belki de mutluluğa ulaşmak. Ama ona ulaşmak isterken takip etmemiz gereken zincirleme yollar vardır. İlk adımında sevgi olan, akabinde saygı, anlayış, sabır, tatlı dil ve bir yudum tebessüm J.Yaşamayı seven insan mutluluğa giden yolu yarılamış demektir. Hayat sevmeyi öğrendiğin zaman yaşamaya değer.

Var olabilmek için yaptığımız tercihlerdir bizleri ayakta tutan. Çoğu zaman gözlerimizden akan masum gözyaşları, bazen ufacık bir tebessüm, bazen de itilişlerimizdir Hayata tutunmamızı hırslandıran. Hayattan çelme yiyip düştüğümüzde tutunmak için aradığımız bir eldir tekrar kalkmamızı sağlayan. Ya da elimizi tuttuğunu sandığımız o elin kendi irademiz olduğunu anlamaktır güçlü olmak. Başka bir ele ihtiyaç duymadan doğrulabilmektir başarı.

Ve “ Ben bana yeterim” diyebilmektir güven. Zamana doğruyu ve yanlışı sığdırarak doğru olana yürümektir başarı. Zevkle kaybetme korkusu olmadan kararlı ve istikrarlı. Yürürken bir duruşu olmalı, insanın adımlarını sağlam atmalı, yürüdüğü yolların hakkını vermeli adımlarıyla. Merak ettiklerimizdir, arzuladıklarımızdır, hedeflediklerimizdir adımlarımız. Bazen pişmanlıklarımızdır attığımız adımlar. İlerlerken geriye bakmamaktır ilerleyişimizi hızlandıran. Geriye dönmek yavaşlatmaktır zamanın akışını. Vakit kaybıdır kaybettiklerimizi düşünmek.

Deneme yanılma sürecidir zamana sığdırdıklarımız. Hatalarımızda olacaktır, doğrularımızda. “Hayatta hiç hata yapmamış birisi zaten hiçbir işe başlamamış demektir. (Henry Ford).

İnsan, Hatalarını da en az doğruları kadar sevmeli, sahiplenmeli. Doğrularını sahiplendiği gibi… Başladığımız her işe sevgiyle başlayıp sevgiyle bitirmeli. Şüphesiz ki sevmektir bütün güzelliklerin şifresi. Seveceksin, sevilmeye layık olan her şeyi ve herkesi.

Mutluluğun ilk adımı sevmektir, sevilmediğini bilsen bile… Severken karşılık beklemeden seveceksin belki de. Gözün kapalı dalacaksın hayallere sevildiğini hayal edip yavaş adımlarla çıkacaksın, seni mutluluğa götüren pembe merdivenin dikenli basamaklarını. Mutluluk renklerle anlatılır, ya yeşildir ya da pembe tam rengini tutturamazsın belki ama yakalamak istediğin renk ya yeşile yakındır ya da pembeye… Mutluluk beklide gözyaşlarımızdır. Renksiz ve şeffaf ağlayışlarımızda gizlidir.

Ağlayamadıklarımıza ağlarız bazen, usulca içimize akar gözyaşlarımız ılık ılık. Kimse duymaz, görmez, sessizdir yakarışlarımız, çığlıklarımız, isyanımız sessizdir. Ağırdır ağlamak zor gelir, ar gelir insana ama bilinmez ki gözyaşı vicdanın ve merhametin göstergesidir. Yalnızdır gözyaşlarımız damladığı yerde kurumuş ya da silinmiştir. İnsanoğlu kabul edemezken yalnız yaşamayı, gözyaşı güçlüdür kabul etmiştir yalnız akmayı.

Hayata her şeyi sığdırmak isteriz, sevinçlerimizi, üzüntülerimizi, pişmanlıklarımızı, yaşama dair ne varsa hayal ettiğimiz ya da etmediğimiz. Zamana sığmaz yaşamak istediklerimiz. Ertelemeden yaşamalı güzel olan her şeyi, zaman beklemez ki…

İçimizde dopdolu bir yaşam özlemi, bir yanımızda hapsolmuş duygular, prangalı ayaklarımızla mutluluğa koşarız ecel kulağımıza hadi gidiyoruz diye fısıldayıncaya kadar…