Seni neden bu kadar özlediğimi bilmiyorum yürüyüşünü bile özlüyorum ve bunu görebilmek için nelerden vazgeçebilirdim bilemezsin...ayak sesini dinlemeyi... onca saati heyecanla bekleyip sana sarılabilmeyi nasıl özlüyorum hala....gülümsemeni...kokunu...sesini konuşmanı....ellerini...bana dokunmanı değil ama sana sarılarak uyumayı özlüyorum sabah olmasını istemesemde yinede senin yanında uyanabilmeyi özlüyorum hala...bitecekmi bu içimde geçmeyen dinmeyen beni sürekli sızlatan bu his bitecekmi????..........biri bana dogru olanı gösterebilse...yapman gerekeni yaptın bak bu yol gitmen gereken yol dese ve gidebilsem arkama bakmadan...geride bırakacaklarımı düşünmeden özlemeden yaşamayı öğrenebilsem...biliyormusun ortak bir hayat mümkün değil belki ama kesişen bir geleceğimiz olmasını isterdim...yirmidört saat olmasa bile aynı yoldan gün içinde en az bir kez geçmek yeterdi ama olmadı bundan sonrada olmayacak.....hiç hayallerim olmadı dersem yalan söylerim ki hiç yalan söylemedim sana bizim için yalan olursa olamayağını bildiğim için....ama yinede başaramadım...oldu tek hayalim yanında olabilmekti...gözümün içine bakamasanda ben bunu hayal ettim işte...hep yanında olmamı istememiş olsanda hayal ettim..beni sevebileceğini.Belki sevdiğini düşündüğüm anlarda oldu zaman zaman...yaptığım herşey bizim içindi aslında belki yanlıştı belki dogru ama biz olabilmek içindi...anlayamadım ki...içinde en küçük bir his olmadığını anlayamadım işte.belki anlamak istemedim bilmiyorum..vicdanınmıydı,merhametin mi yanında olmamı sağlayan..bana dokunurken ki his neydi...öperken sarılırken özledim derken yaşadığın neydi????..anlamı yokmuydu hiçbirşeyin,bir umudu......keşke olmasına izin vermeseydin keşke sen uzaklaşırken benim yaklaşmama müsade etmeseydin.korursun sandım beni...kollarsın..gücümü senden alırken beni güçsüz bırakmazsın sandım...tutmasanda elini uzatabilirsin sandım....öyle çok büyütmüşümki seni içimde şimdi ne yöne dönsem sana çıkıyor kaçmaya çalıştıkça sen duruyorsun karşımda ve sana baktıkça her an acıtıyorum kendimi...bitsin istiyorum hani sihirli degnek olsada herşeyi bir an değiştirebilsem diyorum.....olmuyor bunuda beceremiyorum...

Neden......sen beni bu kadar basit görürken ben neden sana böyle hasretim....senin için ben hiç olmadım ki,neden bunu bana hiç söylemedin..bir gün gidecektin zaten keşke bu kadar alıştırmasaydın keşke bu kadar kötü hissetmeme sebep olmasaydın biliyordun bir gün gideceğini ben bilmesemde sen biliyordun...yaşadığımız hep kötü şeyler değildiki....ben güldüğümüz eğlendiğimiz çok anıyı hatırlayabiliyorum...ve ne kötüki hep onları hatırlıyorum...başka şeylerle meşkul olmaya çalışıyorum olmuyor yinede bitmiyor...bitmiyorsun.o kadar aldatılmışlığıma ragmen geçmiyorsun...........

Beni bırakma diye ağlamıyorum bak....gitme hayatımda hep sen ol istiyorum ...ben seninle yaşlanmak istiyorum...izin ver yanında olayım demiyorum.seni özlüyorum sadece...hayallerimin hepsini rafa kaldırdım hatta bunlar benim için ütopya...bak en küçük bir beklentim yok senden...benden bekleneni bile yapamıyorken kimden ne bekleyebilirimki.....bir odaya kapanıp sadece uyumak istiyorum...hiç güneş doğmayacak gibi bütün sevdiklerim iyi olsun ama ben hiç konuşmadan kimseyi görmeden orada öylece durayım istiyorum...sensiz geçireceğim günlerin bu kadar zor olacagını biiyordum, ama bu hiçlik hissini yaşayabileceğimi bilmiyordum...hep keşke demeye başladım ve yine diyorum keşke hiç öğrenmeseydim bu hissi...anlaşamıyorduk ayrıldık,o başkasına aşık oldu ve gitti demek bile bu kadar canımı acıtmazdı.....ama bu yaşanmamışlık hissi,bu her hangi bir kadın olma hissi,kullanılmışlık hissi,hiç bir duyguya konulmamışlık hissi,kıskanılmamış hani başının üzerine çıkardıgın biri olamamışlığın dışında, ayaklarının altında ezilmişlik hissi ve kelimelere dökmekte zorlandığım ama hep gerçekte yaşadığım arada bir istediğin biri olma hissi.....................keşke keşke elinde tuttugun telefonun kadar deger verebilseydin bana...gerçekten güzel oldugunu düşündüğün günler hatırına verebilseydin...gösterdiğim özveri adına,sana duydugun sadakat adına,bunca yıl sabırsızlıkla sana koşmak için yanında bir kaç saat gerçireceğimi bildiğim halde yorgunluktan ölsemde saatlerde bitmek bilmeyen yollar adına,bir canım demenle canımı verebileceğim kadar seni sevmemin hatırına degerli olabilseydim....

Olamadım.... bu değersizlik hissi seni özlemiş olmamdan daha fazla acıttı beni..içimdeki öyle birşeyki ne seni düşünmeden geçiriyorum ne benim için düşündüklerini kabul edebiliyorum ne kendimi affedebiliyorum ne seni. .....kendimi tanıyamıyorum üstelik,kendimi bulamıyorum............. gelsen tamam düşünme artık ben ikimiz içinde düşüneceğim desen,yumrugunu masaya vursan benimsin gidemezsin,bırakmam nereye gidersin git bulurum seni desen...göğsüne yaslayıp sabaha kadar huzurla uyu diyebilsen...şevkatle ama şehvetsiz....sevgiyle....sade ve sadece benim için.........ama yinede affedememki seni...yinede affedememki kendimi....sıgdıramıyorum içime hiçbirini...