okyanus uzunluğunda yokluğun
zamansız yordu beni
bir nebze olsun
saçmalıklar nefesi değsin
müebbet kederin kanayan duvarlarına
üstü açık yürek depomun
hiperaktif duyguları
çekirge sıçrayışında


biz ne vakit
böyle küstahlaşmayı öğrendik
hangi sözün bitiş noktasında
iblisin gözlerine umutlarımızı astık
söyle
kaç aşkı
kalbinin avlusunda
kurşuna dizdin
kaç gram
kaç kilo
argo sözler biriktirdik yastık altında
düzmece yalanları tespih yaptık
her taşına değen parmağımız
sızlamadı


işte
gece pelerinini doldurup taşırmak için düştü yine
tan ağarmaya yakın
çatırdatacak göğüs kafesimi
kırılmış yaşamın günahları
dudaklarımdan dökülen sözcüklere
bağrını kapatıyor


azrail
ne vakit ruhumu bedenimden
sınır dışı edeceksin
yorgun ölümlerin sesine kulak versem
çıkar mısın yola
yarım ay tebessüm çizen dudaklarıma
bu kaçıncı dürtmen
öyle yanağımdan makas alıp
çekip gitmek var mı


oksijen yüklü şiirler tenefüs ediyorum
her gece bu saatlerde
gözlerimin buğusundan geçiyor anılarım
dimdik ayakta
sessizlik yapışmış diş etlerime
bir dil darbesi vuruyorum
çalkalanıyor ağız boşluğumda


sen
kirlenen duvarıma sırtını verme
ruhumda çöreklenip yatan yalnızlığımı kıskanma
öyle sıkı örttük ki üşüyen yalanların üstünü
yorgan yorgan üstünde
sıtmasına sırt çevirdik


sahipsiz bir gölgeyim
yerli yersiz kavgalarımla
bir yanımda oval yüzlü uçurum
avucumda hayat çizgim
ayaklarıma gidip gelmeyi ögretiyor
tabanlarımda patlayacak
son gidişim


bir rüzgar çekiyor saçlarımı
canım acıyor
saçlarım ağlıyor
ömrüm başıma çekiç sallıyor
kafatasımın gözetleme kulesi gözlerim
ufka ulaşamadan
bitkin yorgun düşüp geri dönüyor


hayat
kıvamını tutturduğu herşeyi
cımbız gözlerimden kaçırıyor
gözpınarlarımdan kova kova su biriktiren zaman
yüreğimin ateşine döküyor
zaman her geçen gün
tırnak ucuma vurarak değişiyor


yüreğini parçalayıp
tuzla buz ettiğim
yar
sözlerimi topla
ben ölürsem
işleyen ağzımın boşluğuna düşmüş
suretime yağdır gitsin
toprağıma dokunma
yanmasın elin


Sevdambeyaz
S.G