Çanakkale Savaþý Türk Tarihinde bir Destandýr. Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk Önderliði’nde Çanakkale’de savaþan Türkler, bundan tam 100 yýl önce yurdumuza saldýran Britanya, Kanada, Fransa ve kýsa adý Anzak olan Avustralya ve Yeni Zelanda ordusuna karþý ölümüne savaþmýþlardý.
Bu öyle bir savaþtý ki, cepheye giden askerlerimiz asla geri dönmeyi düþünmemiþlerdi.
     15 yaþýndaki gönüllü öðrencilerin oluþturduðu birlikler, lise son sýnýf öðrencileri, köylüler, þehirliler, yaþlýlar, gençler, kadýnlar ve erkekler… Kýsaca memlekette kim varsa bu savaþta yer almýþtý… Çünkü söz konusu vatandý.
     Çanakkale Savaþlarý, içinde de birçok hikâyeyi doðurdu. O yýl Ýstanbul’daki bazý liseler hiç mezun vermedi. Çünkü tüm son sýnýf öðrencileri þehit oldu. 57. Tabur askerlerinden tek bir kiþi dahi evine, köyüne, þehrine dönemedi. Çünkü hepsi yüce mertebeye eriþmiþti…
     Bu nasýl bir savaþtý ki… Sabah bir bardak çay, öðle erzaksýz, akþamlarý da hoþaf ve yarým ekmekle yurt korumasý yapýlýyordu. Bu nasýl bir sevdaydý ki, insan canýný, yakýnýný, anasýný, eþini, çocuðunu býrakýp þehit oluyordu?
     Çanakkale askeri sadece kendini düþünmüyordu. Kendini koruduðu kadar düþman askerini de koruyordu. Yaralý düþman askerini, kurtulmasý için saatlerce kucaðýnda taþýyan askerimizin yaptýðýný bütün dünya biliyor…
     Buna benzer o kadar çok hikâyeler var ki Çanakkale Savaþý’nda… Bir araþtýrmacý yazar bunlarý yazmaya kalksa ciltlerce kitap tutar…
     Ýþte, dün bu hikayelerden birini de Pamukkale Üniversitesi Öðretim Görevlilerinden Doç Dr Yusuf Ziya Bildirici’nin hesabýnda güzel bir Çanakkale Hikayesi okudum. Sayýn Bildirici ile de görüþmem üzere bu hikâyeyi sizlerle paylaþmak istedim.
     Hikay,e Prof Dr Mete Tunçoku tarafýndan derlenmiþ. “Anzaklarýn Kalemin’nden Mehmetçik” adýný taþýyan bu çalýþma, o tarihlerdeMýsýr’da çýkan bir gazeteden alýnmýþ.
     Olay, 1915 yýlýnda Londra’da basýlan “Glorious Deeds of Australians in the Great War “ adlý eserde anlatýlýyor. Yazar, Çanakkale Savaþlarýna katýlan bir subay. Öykünün Baþlýðý “Göbekli Dobiþ Lamba” adýný taþýyor:
     “ Birkaç kelime de Avustralyalý askerlerin Þiþko Dobiþ Lamba adýný verdikleri yaþlýca Türk askerden bahsedeyim. Dobiþ, Cesaret Tepe’de Türk siperlerinde idi. Kendine ateþ edildiðinde kafasýný sipere sokar, ýskaladýðýmýzý anlatmak için tek parmaðýný çýkartýp iþaret ederdi.
     Bir sabah, Avustralyalý iki yaralý asker, siperler arasýnda açýktaydýlar. Yardým için kimse kendilerine ulaþamadýðýndan kýzgýn güneþte öylesine yatýyorlardý. O sýrada, bizlerden birisi: “Hey! Bakýn Þiþko Lamba göründü.” dedi. Yaþlý adam, siperden çýkardýðý baþýyla týpký Kahireli bir dükkân sahibi gibi bizlere selam verdi. Hepimiz donakalmýþtýk. Sanki dilimiz tutulmuþtu. Dobiþko, daha sonra siperden çýktý (ki buna cesaret isterdi hani) bizim yaralýlara doðru ilerledi. O an, hani dedikleri gibi, yere iðne atsan duyulacak kadar sessizdi, çýt çýkmýyordu. O’nun, yaralý arkadaþlarýmýzýn üzerine eðilip su verdiðini seyrettik. Gözlerimiz hayretten açýlmýþ, bu inanýlmaz olayý seyrederken, O, yaralýlarý rahat ettirmeye çalýþtý. Daha sonra da ilgisiz ve sakince siperine döndü. Hep birlikte baðýrýp, coþkuyla kendisini alkýþladýk.
     Hepsi bu kadar deðil. Çatýþmalar yeniden baþlamadan, Dobiþ Lamba, tekrar göründü. Ýki yaralý askerimizi, küçük bir setin üzerinden aþýrana kadar iteledi. Böylece, onlarý, karanlýkta, kolayca siperlerimize taþýyabilecektik. Ýþte zalim ve barbar olduðu söylenen Türk böyle…”
     Gerçekten hikâyeyi okuyunca çok duygulandým. Atalarýmýzla bir kez daha övündüm. Onlarla gurur duydum.
     “Ýþte biz böyle Yüce Bir Milletiz.” demekten kendimi alamadým.
     Bu memleketi kolay kurmadýk. Aç susuz, yalýn ayak, periþan bir þekilde adeta yoktan var ettik.
     Vatanýmýzýn, memleketimizin, yurdumuzun kýymetini bilelim.
     Daima birlik, beraberlik ve dirlik içinde olalým.
     Unutmayalým ki birlik olmayan milletler yýkýlmaya, yok olmaya mahkûmdur…