34 yıl öncesiydi, miş'li geçmiş zamanın bir cuma vaktinde.
Bir kadın vardı, kollarında henüz doğmuş ilk erkek evladı.
Anne sevgisiyle ilk sütünü değdirmişti bebeğinin dudaklarına.
Hoş gelmişti bebek, hayat denilen bir serüven yaşamaya.

Yıllarca ANNE rütbesiyle, nice zorluklarla savaştı onun için.
Aç yatmıştı belki de bazı akşamlar yatağında,
Evladının yüzünde açlığın hüznünü görmemek için.
Belki de ayakları soğukta buz tutmuştu,
Onun bir kere bile üşümemesi için.

Sanırım, şu hayat tiyatrosunda en iyi fedakar rolünü oynayan oydu.
Belki seyircisi yoktu, ama bebeğinin yüzünde gördüğü gülümsemede
Her zaman hissederdi içinde,
Ayakta alkışlanan o sessiz el çırpmalarını.

Zaman bebeğini büyütürken, yaşlandırmıştı kendisini de.
Ak saçları boylu boyunca düşüyordu gözlerinin önüne.
Yorgun bedeni ayrılık yakında diyordu sevdiklerine.
İstemese de elinden ne gelirdi,
O da her anne gibi elveda diyecekti zamanı geldiğinde.

Her zaman tartışılmıştır önce kimin toprağa emanet edileceği.
Neden korkarız bilinmezdir, Yaradan'ımıza geri dönmeyi.
Yoksa korkumuz toprak olup unutulmak mı?
Peki, unutur mu ki seven sevileni.

Felek sinsice oyunlar oynar bizlere şu yaşam mücadelemizde
İstemeden de olsa, kırdırır sevdiklerimizin kalbini; fakat
Bir sihir vardır gönül almada, yanağa kondurulan o öpücükte.

Arkada kalanların en güzel hatıralarından biridir,
Sonsuzluğa gözlerini yumanın yüzündeki küçük tebessüm.
Hissettirir kalanlara, gidenin daha iyi bir yerde olduğuna.
Dualarla uğurlanır, son yolculuğundaki cennetin bahçesine.

Artık özlemek kelimesiyle türetilmiş cümleler kurmak kalıyor dizelerime.
Peki, ne kadar kurabilirdim ki bu cümlelerden.
Gökteki yıldızların sayısı yeter miydi?

          Efkan GENÇ