Bir bedahtere tutuldum yıllar önce.
Yandım tutuştum kahve gözlerine.
Şiirler dokudum o eşsiz yüreğine.
O da beni sevdi, hem de delicesine.

Fakat hangi ruh taşıyabilirdi ki bu adı?
Zincirleri vardı, kıramazdı.
Zindanları vardı, kaçamazdı.
Afili karanlığında, o bir yalnızdı.

Yalnızlığına sarılıp uyurdu her gece.
Belki de yaşıyordu bitmeyen bir işkence.
Kim görebilirdi ki içine gömdüğü acıları,
Gökyüzünün gözyaşlarıyla dosttu sadece.

Gökyüzünün gözyaşlarıyla yıkansın bu kaderi.
Bitsin içindeki acı, son bulsun kederi.
Ayrı zamanların ruhları olsak da,
Güzel dualarıdır ona, şairin son hediyesi.

    Efkan GENÇ