Soğuk bir gündü, annemin sıcak kollarından ayrılalı çok olmamıştı.
Daha küçücüktüm ama delicesine merak ediyordum nefes aldığımız bu dünyayı.
Gezmeliydim, görmeliydim, tatmalıydım o eşsiz güzellikleri.
Serüvencilik benim ruhumda vardı; çünkü ben bir kediyim.

Zaman geçtikçe hiç de kolay olmadığını gördüm bu hayatın,
Gezmek güzeldi ama karnım açıkıyordu,
İnsanlar gibi param da yoktu
Şuradaki amcanın yanına gitsem bana süt verir miydi?
Ya, şu oynayan çocuklar; yanlarına gitsem benimle oynarlar mıydı?
Malesef, ne amca süt verdi, ne de çocuklar oynadı.
Yalnızdım, açtım ve özlüyordum annemin sıcak kollarını.

Umutlarım tükenmişti,
Soğuktan ve açlıktan zayıf düşmüş bedenim daha fazla dayanamayacaktı sanki.
Kendimi bir köşeye bırakmışken, bir el hissettim tüylerimin üzerinde gezinen.
Ellerindeki sıcaklık yüreğimi ısıtmıştı bir anda.

Kucağına alıp yaşadığı yere götürdü beni.
Karnımı doyurdu, benimle sıcak yuvasını paylaştı.
Hatırlıyorum da, açlık denilen şey o kadar zormuş ki;
Bir hafta yemek tabağımın başında uyumuştum.
Kedilik hali işte.

Gel zaman git zaman, artık yetmiyordu camdan izlediğim dünya
Devam etmeliydim hayat serüvenime
İçim kıpır kıpır, benliğim coşku seli...
Sanki insan babam ne istediğimi anlarcasına birgün bir çantayla geldi.
Az mı sırtında gezdim birçok yeri,
Hatta birkaç kere motosikletiyle de gezmiştik.
Ne anlardı, heyecandan sanki duracaktı minik kalbim.

Yine pencereden aşağıya baktığım birgün,
O esmer güzelini gördüm ilk defa.
Gözlerine bakınca, kayboluyordu ruhum ruhunda.
Aşkın ateşi sarmıştı yüreğimi, aklım firarda.

İnsan babam, yalnız başıma istemiyordu dışarı çıkmamı
Ona göre dış dünya tehlikeliydi, bana birşey olmasından korkuyordu,
İzin vermiyordu dışarı çıkmama,
Ben de yaramazlık yapıyordum, belki dışarı salar diye
Sanırım çok sonradan farkına vardım, onu üzdüğümü.
Ama hayat benimdi, iyisiyle de kötüsüyle de...

Birgün yeterince büyüdüğümü zannetti ki
Dışarı tek başıma çıkmama izin verdi
Hemen görmeliydim esmer güzelini
Aşkın ateşiyle yanmalıydık beraber...

Zaman nasıl geçiyordu anlamıyordum esmer güzeliyle,
Açlık mı, ben zaten aşkın şarabıyla sarhoştum,
Evin yolunu bile unutmuştum.
Gitmez oldum evime, sokaklar yeni meskenimdi.
Evde beni merak eden, özleyen biri vardı, kimin umrundaydı ki.
Ben hayatımı yaşamalıydım...

İnsan babamın ötede sesi geliyordu,
Sanırım beni arıyordu.
Kaç gündür yemek yemediğimi bile hatırlamıyorum aslında.
Bitkindim ama dış dünyanın büyüsü güzeldi.

Eve gittiğimde hastalandığımı fark etti insan babam.
Elinden gelse belki kendi canını verecekti iyileşmem için
Uykusuz birçok gecede gözyaşlarıyla ıslanmış dualarına şahittim.
Ama benim aklım hep o uçsuz bucaksız güzelliklerdeydi.
Kedi aklı işte....

Şimdi meleğim, artık ne açlık var, ne de keder.
Özgürüm hiç olmayacasına kadar.
Diyar diyar geziyorum tüm güzellikleri.
Ara sıra insan babamı görmeye gidiyorum,
Beni özlediği hüzünlü gözlerinden belli.
Belki birgün o da melek olur,
Beraber gezeriz eskisi gibi.


Efkan GENÇ