Üzgündü ćocuk!Kafasını kaldırmadan yürüyordu patika yolda.
''Kayıp mı oldun güzel kız?Neden yalnız dolaşıyorsun bu tozda, toprakta'' dedi Halil Cibran... kücük çirkin kıza.
Kız gözlerini açmadan cevap verdi
-Ben güzel değilim!
Halil Cibran sordu:''Kim demiş"
-İçimdekiler...Üzgünken suratım düşüyor ve suratım asıkken geldiğim yerin en çirkin kızı ben oluyorum biliyor musun?Aynacılar kaçıyor benden!
-Anlıyorum.Aynacılar kim ve nerden geliyorsun?Aileni bulmalıyız?
Aynacılar gözbebekleri...Onlar gözümü bir açarsam her yerdeler ve bana çok benzeyen üzgün çirkin, kız çocukları.
"Ailen nerede peki''
-Ben gelecekten geliyorum, ailem ise geçmiste kaldı.
"Ozaman sana bir sır vereyim Mayadan kız.''
-Nedir?
''Ailen geçmişte değil.''
-Nerden biliyorsun.Ben çok aradım onları.
"Biliyorum, çünkü ben geçmişim. Ve de geçmişten geliyorum.Sen onları yanlış zamanda aradıģından yorgun düşmüşsün.'' -Ben geleceğim ve gelecekte de yoklardı ama."
Dedim ya yanlış zamanda arıyorsun o aynalara benzeyen koca gözlerin sahibini.Ne gelecekte baban ne de bir an olsun senden gećti annen!Onlar doğru zamanda tutacaklar elini.
Derin bir nefes al ve aç o koca kahve gözlerini.Gelecekten gel bu an'a.Bak avuçlarına...burdalar işte...Onlar doģru zamanda,anda...bu anda....
Hadi ben gidiyorum kendi zamanima.Beni gećmişten beklerler, ailem orada, Sana kitaplarımı bırakıyorum.Sevgiyle..Hadi bana müsade Maya.Ailenle özgür ve hoşkal!
Ve Maya işte o an iki yanağına konan iki buseyle gülümsemeyi öğrenir.Zamanların en güzel gülücügü konuverince yanaklarına elmacıklarıyla ışık saçar gelmiş gećmiş tüm zamanlara.Gözünden iki damla süzülür hasretle yanan dudaklara.Herşeye ve herkese rağmen umud etmeyi ve vazgećmemeyòģrenir.Ve her ne olursa olsun doğru zamanı beklemenin kıymetini!