İzEdebiyat - Lavinia Tüzün - Doğurduklarımın Adını Unutum

" sana mutlu bir şeyler yazacaktım
harflerin içinden ceset çıktı korktum bıraktım. "

Seni ne zaman öpsem ağzımda bir mutsuzluk döllenmiş.
Başka bir adamla konuşacakken doğurdum
ben o yüzden artık başkalarına gitmem, sende de kalamam.

Bir özgürlük resmi çizilir, bir gökyüzü vardır, biraz bulanıktır.
Hüznü anlatan bütün fotoğraflarda kuşlar siyahtır.
Bu fotoğraflarda ben de varım ama kendimi hiç tanımadım.
Tüm yüzleri unuttum senden sonra.

Bu yüzden bir gün daha yaşamak istemiyorum.
Bu hayat o kadar iğrenç bir kitap ki bu yüzden
okuduğum bir sayfaya hiç geri dönemedim
dönemiyorum da.

Yaşanan her şeye ileriye baka baka geçmiş diyorsun.
Ben diyorum ki geçmemiş geçmeyecek.

Bir unuttum krizinden hatırlıyorum,

"oyuncak tabancalarla yalandan beni vurmuş gibi bir oyun oynuyorsun ama sahiden ölüyormuşum."

"çağ açıp kapatan fetihler gibi beni fethedişin bende mutluluğun çağını kapatmış tüm denizler kurumuş yine de sana geleyim diye kendimi karadan yüzdürürken derim soyulmuş"

"demişim ki bu dünya çocuk öldürme festivali"

"demişim ki bir kuşu tanrı ilan etmişim kuşkuluyum"

"demişim ki istikrarlı acılarımı herkese borçluyum"

"öpmüş ve demişim ki dişlerine piyano tuşları gibi değmiş dilim müziği duyuyor musun"

"demişim ki sana hiçbir kötü laf edememem vicdanımın öpücüğü olsun"

"demişim ki kalbimin acısı da bu dünyaya anı kalsın"

"demişim ki ellerini çocukları parka götürür gibi tutuşum bu dünyanın salıncağı olsun"

"demişim ki içimdeki bombanın pimi çekilmiş senin için iftihar vakti"

"demişim ki birazdan patlayacak benim için intihar vakti"

Kapatmışım sonra kitabı.
Bir sayfa daha çevirmek istemiyorum.
Bu kitabı okudukça tiksindim harflerden.
Tanrım bu nasıl yazarlık, berbattı
gibi şeylerle bağırdım.

Elleriniz kırılsın gibi şeyler diledim okuyanlara.
Beni mutsuz edenlerin elleri kırılsa seninkine yine de kimse kıyamaz.
Bunu ben de yapamam içim acısa da
mutlu olsun gibi şeyler söylerim tabiatım bu benim.

Demişim ki ;

Herkes etten duvar gibi etrafımdayken ortalarında bir ateş gibi
yanmak istemiştim
bu şekilde bile yüzleri kızarsa bana yetecekti.

Olmadı ama. Külümle kaldım.

Sonra dedim ki, cennetten kovulan adem hırsından
bu dünyaya bir lanet gibi yaymış kendini
Sen busun insanoğlu. Burası kırık kalpler tamirhanesi.