Soluk bir ten, asýk bir surat, her þeye kayýtsýz bir sýfat! Bugünün yüzü böyle… Ýçim, dýþým buz gibi. Düþüncelerimde beliren þeyleri artýk net bir þekilde seçemiyorum. Rabbim! Ne kadar güçsüzüm ne kadar aciz… Sigaram bitince yenisini yakabiliyor, iki satýr klavyede yazabiliyorum… Bir bardak su içerken yoruluyorum. Kaplumbaða gibi sýrtýmda bir yavaþlýk taþýyorum… Sanki, týkýr týkýr çalýþan organlarým aniden duracak ve görenler beni hâlâ yaþýyor sanacak… sanki.

Zaman ilerliyor. Karanlýk, güneþi bastýrýverdi. Ve gece oldu. Ruhumda garip bir sýzý, bir tedirginlik…
Ben ki neyden tedirgin olmuþtum?
Hatýrlamýyorum…
Hiçbir yeri gezesim, göresim yok. Tanýdýk birini görmek, konuþmak istemiyorum. Birinin; “bir derdin mi var?” sorusuna muhatap olmayý göze alamýyorum. Yüreðimde yoðurup dýþarýya çýkmaya cüretkâr kelimeler dilime dolanýyor. Onlarý çözebilmek ve dýþarýya çýkartabilmek için aðzýmýn içinde tutuyorum. “Ýnsan sevgisini susarak gösterebilir mi?” sorusunu cevaplamaya çalýþýyorum. “Mümkün” diyorum. Hiçbir þeye artýk þaþýrmýyorum. Oysa kitaplarda, filmlerde, sevgi; emek, deðer vermekti diye biliyordum.
Peki büyük bir aþk için ben neyim?
Hiç…
Keþke! Ah keþke, az da olsa dilimde bir parça maviliði sunabilseydim sana…

Peki sen?
Derinlerde yaþadýklarýný kendine saklamayý, görünüp, aniden kaybolmayý huy edinmiþ sen… Acaba ben, kime, neyi anlatacaðým ki? Beni bulmak, bana ulaþmak, bu kadar mý zor? Bir kez bulup, “yoktun zaten” demek ne kolay. Oysa yerim, yurdum beli. Yüreðimde sana açýlan sokaklarý görmüþ olsan belki de aðrýlarýn, sýzýlarýn dinecek ama nafile, ne söylesem laf-ý güzaf… Zaten çocukluðumdan beri “iyi” ve “güzel” hiçbir þey kendiliðinden beni bulmuþ deðil. Hele hele “Mutluluk”, “Sevinç”, “Arzu”, “Sevgi”. Niye? Çok istiyorum da ondan… Ama çok geç kaldýlar… Çok geç. Ýstemiyorum hiçbir þeyi.. Yalan! Ýstiyorum… Yalan söyledim. Fark etmiþ olmalýsýn! Evet, düpedüz kendime yalan söyledim… Aslýnda seni görür görmez iyileþiyorum ben. Yüzüne bakmak bile mutlu ediyor beni. Arzuluyorum seni. Ýçin için seviniyorum…
Geçenlerde: “Para mutluluk getirir mi getirmez mi?” diye konuþuyorlardý çocuklar iþ yerinde. Benim bu soruya bir cevabým ne o an ne de baþka zaman hiç olmadý. Ama mutluluðun, para gibi mutsuzluðu satýn alabildiðini biliyordum. Hatta mutlu olan insanlarýn zaman içinde dünyanýn en bencil insaný olabileceðini de. Kim bilir belki de biz bu yüzden mutlu olamadýk. Yani mutluluk, arada sýrada bize uðradýysa belki de bu insanlýk dýþý duyguya düþüp dikkatsizce hayat yaþamaktan bizi korumuþ olabilir…
Bugün, tüm sýkýntýlarýndan kurtulman ve mutlu olman için çektiðin aðrýlarýn ve sýzýlarýn gelip beni bulmasýný istedim Allah’tan. Galiba bunu isterken çok samimiydim. Sarýyer’de birlikte yol aldýðýmýz aðaçlarýn arasýndan geçerken istedim. Sonra seni aramak istedim. Yapmadým, utandým belki. Ayrýca, sen de arayabilirdin. Aramadýn. Söylenmemiþ, gezilmemiþ, bakýlmamýþ, henüz görülmemiþ çok þey var daha… Çok mu kuruntulu oldum acaba ne dersin?
Ne ise…
Ben seni yeni doðmuþ aç bir bebeðin, annesinin memesini aradýðý gibi arýyorum. Ve sesini duymazsam çocuklar gibi tedirgin oluyorum.
Beklemek… Evet, benim sevgili hasmým beklemek…
Ne yapayým? Sabýrsýzlýkla, gelmeni bekliyorum…

Saðlýcakla kal.