DÜŞÜNCELER

     Kültablasında durmakta olan sigarasına uzandı. Sigaranın bu kısmına bayılırdı oldum olası. Son bir iki nefes çekti. Ciğerlerinde hissetti dumanı. Öylesine hissetti ki sanki birkaç tur atmıştı duman kütlesi ciğerinde. Ve dışarı üfleyecek birşey kalmamıştı bile. Sigarayı söndürdü ve kültablasına bıraktığı ize baktı. Herşeye ne kadar dikkat ediyordu o an.
     Eli masanın üzerinde duran tabancasına gitti. Elini engellemedi beyni. Tabancayı aldı, emniyeti açtı ve şakağına dayadı.
     Düşündü... Çocukluğunu düşündü. Annesinden aldığı ilk armağanını; babasıyla balık tutmaya gittikleri günleri, bahçelerindeki elma ağacını düşündü. Çocukluğunun en güzel günlerinin, belki de hayatının en güzel günlerinin geçtiği evi düşündü. O evde kendisini mutlu hissediyordu. Belki o ev değildi bu mutluluğu veren, ailesiydi belki ama sonuçta o evde mutluydu işte. Babasıyla gittiği ilk futbol maçı geçti gözünün önünde. Heyecanı öylesine büyüktü ki, stada girmeden babasını kaybedip hüngür hüngür ağlamıştı ta ki bulunana dek.
     Düşündü... Çocukluk aşkını düşündü. Daha ilkokula yeni başlamıştı ama aşk nedir tadına varıyordu işte. Mahallelerindeki o güzel kızın yüzünü şimdi bile hatırlıyordu çocukluk aşkları unutulmaz diyenleri doğrularcasına. Hayatında ilk kez karşı cinsten birisine böyle bir ilgi duyuyordu. Çocukluk aşkı işte, hep evcilik oynamayı isterdi bu yüzden. O kızı öpmeyi çok isterdi.
     Düşündü... Ve gördü. Okulu asıp gittikleri sinema salonlarını düşündü ve ilk heyecanlarla içtikleri kaçamak sigaraları. Akşam eve giderkenki naneli şekerleri düşündü ağzının kokusunu bastırsın diye bakkaldan aldığı. Babasının sanki birşeyler sezinlemişçesine olan o sert yüz ifadesini düşündü. Annesinin olanca masumiyetiyle yemek hazırlayışını, sofraya oturdukları sahneyi...
     Düşündü... Üniversiteyi bitirdiği yılları düşündü. Başarılı sayılabilecek bir öğrenciydi. Başarılı, sosyal, aktif ve yakışıklı sayılabilecek bir gençti. Kız arkadaşını düşündü. Ona sarılıp yattığı uzun geceleri; soğuk, hain geceleri düşündü. Ve onun başkasıyla olduğu anı gördü. İhanetin acısını gördü. Hüzün ve nefreti yaşadı. İntikam duygusunu tattı belki de ilk kez.
     Düşündü...Evlendiği günü düşündü. Herşey bembeyazdı o gün. Bembeyaz ve tertemiz... Karısını öptüğü anı yaşadı alkışlar arasında. Mutluluğun sınırsız olduğunu düşündüğünü düşündü. Ve kendi kendine ağladığı geceleri. Hayatın kendisini sürüklediği yolu düşündü. Oysa o da istemiyordu herşeyin böyle olmasını. Kimse katil doğmuyordu. Hayat acımasız bir voleyle onu bu yollara itmişti ve başını kendisi bile hatırlamıyordu. “ Kiralık katil “ sıfatını hiç yakıştıramıyordu hala kendisine.
     Düşündü ve gördü...Öldürdüğü insanların ölüm öncesi son çırpınışlarını...Ve ardından akan kıpkırmızı sıvıyı düşündü. İnsanların ölüme daha çok uzakken belki de öldüklerini gördü onun elinden. Kendisine uzanan elleri gördü aman dilerken. Yapılan son hamleyi düşündü ve tetik sesini duydu; merminin çıkışını, saplanışının sesini bile. Ve oradan kaçtığı anları hissetti beyninin en derinliğinde.
     Düşündü...Hayatın kendisini sürüklediği yolun sonunu...Ve gördü. İşte o an oğlunu düşündü. Henüz yeni yürümeye başlayan, babasının peşinde dolaşan oğlunu düşündü.
     Düşündü...Ama mermi düşünceden hızlıydı.