Sonsuzlukta.
Zaman yüklü bulutlar,
Kapkara…
Savrulup dururken ordan oraya,
Bir kış, bir kıyamet.
Kıyamet…

Sağanak top güllesi gibi
Dövüyor yaşamın damını
Çatı çatırdıyor, çatı sızdırıyor;
tık… tık… tık… tık…
Saatler zaman damlalıkları;
tık… tık… tık… tık…

İnsancıkların yaşamlarına
Yine de koyu kıvamı.
Alışkanlıklarla inceltiliyor
Umursamazlıklarla .
İnceliyor yaşamın kaygıları
Oluyor light zaman.
Ve sorumluluklar kaygan balık

Bir süre sonra varlığı bile unutuluyor.
Hep;
tık… tık… tık… tık…

Birden bir yıldırım çatırtısı;
Ç a t ı r r r r r r!...
İki tık’ın arasından yırtılır zaman
Sonsuzluğun göğü görünür yarıktan:
Zaman yüklü bulutlar
Savrulur kapkara…

İnsanlar korkuyla bakışır;
Kimi yuttu bu kez?

tık… tık… tık… tık…

Neyse ki bir sonraki tık yamar çatlağı
İnsanlar gevşer;
Alışkanlıkların özsuları salınır.
Bu iyi eder çatlakları.
Light zaman birikir yine
Kaymak tutar
Caddelerde,
Vitrinlerde,
Suratlarda,
Demli çayın şıngırtısında.