anlaþýldýkça karmaþýklaþan yaþamýn
tenhalýðýný sorgulardýk
kendimizi kapattýðýmýz açmazlarda
intiharlar maviliðini salardý bileklerimize
kaçýnýlmaz sanýrdýk
oysa derinlikler vardý ufkumuzda
çýkýþlar vardý
boðulurken sýðlýðýn anaforlarýnda

kimdik kendimizi kendimizle aldattýðýmýz geceler
dizeler almasa da susukunluðumuzu
ayrý avuçlarda yeþerirdi gerçek
mevsimlere taþýnýrdý yarým öyküler
bir umut çoðalýrdý herþey tükenirken
saydam bir soluk gibi alýp verdiðimiz
günleri yaralardýk ivediliðimizden

birde sakýncalý yanýmýz vardý
sakýnýrdýk kendimizi kendimizden
sakýnýrlardý herkesi bizden
muhbirlik vardý ihanet vardý
sorguladýðýmýz ve sorgulandýðýmýz geceler
serserice güncemize düþerdi

þizofren kuyularda yitirmiþtik gözlerimizi
bakamazdýk yýllarý aralayýp anýlara... kördük...
kuþatýlmýþtýk...
uçurtmalar deðin özgürdük

gitmeliyiz derdik
demirlerimizin pas tuttuðu limandan
gitmeliyim gitmelisin gitmeli herkes
kendinden kaçýp kendine...

ve gittik
kapattýðýmýz kapýlarýn ardýnda kendimizi býraktýk
kendimizi bulduk açtýðýmýz kapýlarda
sadece yüzler eskidi albümlerde
biz aslýnda kendimize sürgündük

þimdi
onaralým demiyorum yaþamýn kýrýk dökük yanlarýný
yaratalým yeniden
geç kalmýþ deðiliz
hatta erken
yontularýn bile dili umarý varken
irkilirken kasýklarýmýzda doðum sancýsý
doðuralým kendimizi kendimizden