kendimi linç etmeden evveldi
severdi beni hatırlıyorum
mevsimleri hizaya sokan hayat
düşürmezdi kucağından beni
öz çocuğu bilirdi.
kendimi linç etmeden evveldi
öyle kamaşırdı ki gözüm
ayaklarımı yerden keserdi
kainat büyürdü içimde
rüzgar hep güneyden eserdi.

bir gün bir çığlık düştü geceye
içim boşaldı, günlerce gözlerim
suskun kuşların kanadında gezdi
elimde cinayetler kitabı
ezik bir kalple döndüm kendime
özenle saklanırken zamanın elinde
yırttım benim için ayrılan o sayfayı
kendime sığındım, kalmadı kimse
linç ettim bedenimi ruhum ölmeden.