kapa gözlerini pablo *
karşısında durduğun resim
boşluğun alnında tutunduğun daldır
biçimsel bir örgü değil bu tablo
açlığını çoğaltan hüznün adıdır.

şiire doladım damarlarımı pablo
nicedir beyaz zambaklar açıyor kalbimde
gölgem içime doğru yürümekte
sabahlar büyütüyorum gecenin rahminde

kendi halinde duraksız bir ürpertiyim ben
ruhuma işaret etmekten yorulmaz parmağım
unutulmuş mağaralarda bir sarkıt gözlerim
damlaların cılız sesi kadar yalnızım.

aşk yıldızlarını kaybeden geceymiş
gündüz artığı sahte ışıltı.
aşk gevşek bedenlerin diliymiş.
iftira uçurdu yamaçlarımda
gökyüzünde süzülüşüm sahteymiş pablo
kara çalmak istediler kanatlarıma

toprak acıkır çalımlı adımlardan
sen ey ağzı ceset dolu insan
bak işte kanatlarım saf siyah
yaban bir sevda dolanır damarlarımda.
bilirim Tanrıyı çalımlayamaz insan

boşverelim pablo koşmaya devam
bak bugün benim doğum günüm
arsız suretleri sildim hayatımdan
bu karşımdaki soyut tablo
seni getirdi bana geçmiş zamandan
gözlerini aç pablo gör işte
hayat fışkırıyor hüznün kaynağından




*pablo PİCASSO
'SANAT HÜZÜN VE ACIDAN KAYNAKLANIR'

Engin Kahraman