Çiziyorum aþk’ý yüzüne,

Sýrlanmýþ aynalara düþen telaþýn,

Þehrin çýplak sokaklarý gibi suskun..

Önce,

Seni seviþim geliyor aklýma,

Olduðun gibi,

Sonra,

Çekip gidiþin kaç zamandýr,

Menfur bir acý,

Saplanýyor yüreðimin zýrhýna,

Çatlamýþ bir mevsim sýzýsý..

Ama önce,

Ýnancým kadar gerçek,

Seni seviþim,

Makaslanmýþ gecelerin koynunda,

Daktilo edilmiþ bir unutkanlýkla..

Uykusunda,

Sayýklayan bir düþ peþinde,

Ýsmini karaladýðým kaðýtlar,

Bin kere piþman,

Kaç deli sevdadan daha yalan,

Daha gerçek þimdi,

Ellerin,

Ellerin ki,

Öpülmemiþ bir sonbahar..

Öyleyse ben,

Gidiyorum,

Sanki bu hayattan daha yarým,

Yasak bir umudun,

Yalnýzlýðýna býrakýyorum kendimi,

Yalnýzlýðým dilinde,

Yazýyorum aþk’ý gözlerine,

Gözlerin ki,

Bakmaya utandýðým..

Önce,

Kaldýrýmlar üzerinde,

Aþklar buluyorum,

Iþýklar yakýyorum,

Baþtan baþa bir hayat,

Ýnsanlar tutuyorum henüz kaydý girilmemiþ..

Sonra,

Yürüdüðün yollarý,

Baktýðýn vitrinleri sayýyorum,

Payýma düþen sabahlarýn,

Uyanýþý ezberimde..

Tek pencereli odamda suskun,

Mevsimsiz bir Eylül yaslanýyor duvarlara,

Býraktýðýn zamanlara,

Diniyor yaðmurlarým..

Çiziyorum aþk’ý yüzüne,