Bana arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim. -Cervantes
 |
|
 |
|
|
||||||||||
|
Dört tarafım karanlık cehennemin ortasında Ve yanlızım Ağladım sensiz saniyelere Sensiz geçen her ana Yüreğime kor gibi düştü ateş Yaktı içimi bu sensiz dünyamda Dün gece Tıpkı önceki geceler gibi Yine yanlızdım Gözlerim seni aradı her yerde Her yerde, köşe bucak köşelerde Ah o hayalin Bir yaklaşıp, bir uzaklaştı Dün gece Ve ben seni bulamadım Öksüz kaldı gözlerim Doya doya bile ağlayamadım Unuttum ağlamayı, nasıl ağlanacağını? İşte böyle delice Dün gece Kendini kaybeden bir çılgındım Biliyorum bu satırların seni nasıl yaktığını Nasıl ağlattığını Biliyorum keşke bu olanlar hiç olmasa deyipte Son bir defa elimi tutmak Sonsuza kadar hiç bırakmamak için Allaha yalvardığını Biliyorum yüreğine düşen Pişmanlık ateşinin seni yiyip bitirdiğini Vicdanının seni delirttiğini Yüreğini kurşun gibi delip geçtiğini İyi biliyorum Çok iyi biliyorum ki Beni, tenimi, yeşil gözlerimi çok özlediğini Üzgün şimdi gözlerin bu satırları okurken Nemli nemli Göz yaşların kelimeleri bile bulanıklaştırıyor Seçemiyorsun dizeleri Sanki bir hayalin ortasındasın gibi Vuruyor bu dizeler Vuruyor bir hançer gibi seni Yakıyor Yakıyor acıdan göz göz olmuş yüreğini Karıştı bu sıcak ateşli gecelerde Hayalle gerçekler Kaplandı büyük bir huzursuzlukla yürekler Hasret kaldık bir küçücük tebessüme Özledi gözlerimiz gözlerimizi Başka hiç bir şeyde yakalayamadık biz Bu yeşille, o kahveyi Yeşil özgürlükse, kahve mutluluk İşte bu kadar anlamlı Bu kadar güzeldi Yeşil ve kahveyi taşıyan gözlerimizin rengi Kalplerimiz söyler hala bir birimizi çok sevdiğimizi Gizlidir hislerimiz Gizlidir sevgimiz Yüreklerimizin baş köşesindedir büyük sevdamızın yeri Dudaklarımız sessizce yürekten söyler isimlerimizi Haykıramayız hiç bir zaman seslice Çünkü biz Bu dünyada yasakladık kendimize Bir birimizi sevmeyi Yasakladık kendimize bir birimizin kollarında ölmeyi Biz bunu öbür dünyaya bıraktık Şimdi pişmansın Sözlerine ettiğin yeminlere karşı gelmekten Çok pişmansın alçakça bir gururla Dünyamı yıkıp beni öldürmekten Bir insan ancak bu kadar Sevdiği insana kötülük edebilir Ancak bu kadar ölümlerden ölümlere gezdirebilir Gözlerin üzgün şimdi Yüreğinde pişmanlık dolaşır Ama beni ne yapacaksın Ne seni sevecek bir kalbim Nede sana verecek bir sevgim var Unuttun mu gittiğin gün bunları ben Kaldırıp attım... Kibar TAVASAV
İzEdebiyat yazarı olarak seçeceğiniz yazıları kendi kişisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluşturmak için burayı tıklayın.
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Anasayfa
| Şiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleştiri | İnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babıali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratıcı Yazarlık | Katılım | İletişim | Yasallık | Saklılık & Gizlilik | Yayın İlkeleri | İzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Girişi | |
Book Cover Zone
Premade Book Covers
İzEdebiyat bir İzlenim Yapım sitesidir. © İzlenim
Yapım, 2024 | © Kibar TAVASAV, 2024
İzEdebiyat'da yayınlanan bütün yazılar, telif hakları yasalarınca korunmaktadır. Tümü yazarlarının ya da telif hakkı sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadır. Yazarların ya da telif hakkı sahiplerinin izni olmaksızın sitede yer alan metinlerin -kısa alıntı ve tanıtımlar dışında- herhangi bir biçimde basılması/yayınlanması kesinlikle yasaktır. Ayrıntılı bilgi icin Yasallık bölümüne bkz. |