Ruhsal dengesizliğin mabedi ve özgürlük
     

5 aydır girip çıkıyorum,bu keşfi zor ve bambaşka dünyaya.Önce zili çalıyorum,kapı yarım açılıyor.Sidik,umutsuzluk yüklü kronik bir havasızlık çarpıyor suratıma.Saçları hep kısa,yaşamdan beklentileri gibi.Kendi içlerinde yaşadıkları öldürdükleri,can çekiştirdikleri yalnız ve karmaşık yaşamlarıyla,özgürlükleri de, ağır açılan kapıya kadar olan kısa koridorla son buluyor.
Yıkanması kolay ve dayanıklı diyedir belki kim bilir,kot üst ve alttan oluşmuş tek tip elbiseleriyle,yırtık terlikleri,yırtık ,darmadağın olmuş umutları,belki de yıllardır umudu düşlemeden yaşamayı kanıksamış bu insanlar,ruhsal dengesizliğin mabedinde; savaş alanında karşılaşan iki ayrı grup gibi bakarken birbirimize,yenilgiyi kabul ediyorum o bizim;para,iş,trafik,ince belli bardakta çay,güzel bir sinema keyfi,arkadaş sohbetleri,evi olmanın huzurunu hissettiren bakışlarımla.
Karmakarışık bir yüz ifadesi,bir değil yüzlerce yüz ifadesi.Niye hepsi çirkinler?,gülmeyi unuttukların dan mıdır,ama benim yurdum insanının kaderi değimlidir gülmeyi unutmak,hepimiz mi çirkiniz yoksa?!Bunca şey düşünürken onlar hakkında,ben nasıl gözüküyorum onların tarafından?O ruhsal karmaşıklığının arasında,neyim ben? bu bütün dünyaları olan havasız koridorlarında dolaşırken.
Parçalanmış terlikleri,sırtında içi giysi dolu o ağır çuvalıyla üstüne büyük gelen kotu çekiştirirken,ne güzel sordun ‘sigaran var mı?’ diye ve ‘paran var mı?’Cevabını
Bildiğinden mi uğramadığın hayal kırıklığıyla yoluna devam ettin,’umudum var’ diye verdiğim cevabı duymadan.
‘Dua et de buradan çıkalım.Evim burnumda tütüyor!’diye bağıran kadın,nasıl utandırdın özgürce attığım adımların sesini.
Özgürce attığım adımlar,özgürce ağlamalarım,özgürce susuşlarım günlerdir,uyumamayı tercih edişim özgürce,özgürce yok oluşum hüznümde.Acı çekişlerim,iç geçirişlerim geçmiş de dolaşıp.Yoruldum,yorgunum ama özgür.
Yaşam nasıl istiyorsan öyle git,ama dur,burnumda tütme,uzak durma,bir sen beni değil,benimde seni sarmama izin ver.