Sessizliğe el açtım inzivada yüreğim
Yalınayak koşarken hep yokuşlar tırmandım
Belki de bu yüzden yorgun düştü dizlerim
Sandım ki düşlere adım adım yaklaştım

Yaşamın ellerinde umudum parçalandı
Yalanlardan kaçarken gerçeklerle savaştım
Dönüp baktım ardıma geride kimler kaldı
Bir yığın dost ararken kendimle karşılaştım

Yüzümde bir palyaçonun ağlayan bakışı var şimdi
Her kalabalık yol, beni yalnızlığa götürüyor
Bir atabilsem şu hayatın sahte maskesini
Yalan olan herşey içimi çürütüyor

Yüreğimde taşıyorum maziyi kırık bir bavul gibi
Kim açar bana kapısını eskimiş umudumla
Gölgemde yıkılır mı tıpkı hayallerim gibi
Vuslata varır mıyım son bir adımla?....