Yalnızım uçurumun eşiğinde
Düşüyorum, tutmuyor beni kimse
Dünya! Seni sanırdım tozpembe
Yalanla doluymuşsun meğerse

Hayat rezil, insanlar anlayışsız
Sanma ki yeminler yalansız
Sonun vermiş olduğu korkuyla
Bir hayat yaşıyorlar ki anlamsız

Adım başı bir düzenbaz
Düşünürler ki bu dünya durmaz
Ecel korkusu hiç mi yaramaz?
Ağır gelir kalbime, bu düzeni kaldıramaz

Suçluyum,mutsuzum,uykusuzum
Vicdanım buruk, kalbim perişan
Al kalbine beni sana geliyorum
Harap olmuş kalbim sanki viran

Tam yolunda derken her şey tersine döndü     
Gözyaşlarım aktı, kalbim kırıldı
Bütün hayallerim suya düştü,
Her umudum birer birer yıkıldı

Kara kışlar yaşıyorum hayatımın baharında
Pişman geçmişim var ardımda
Ağlamaktan gözyaşı kalmadı göz pınarımda
Ne zor rolüm varmış bu hayat oyununda...

Yalnızım sürüden ayrılmış bir kuş misali
Bana dost olanlar bir tek dertlerim
İnsanlar yalancı, dünya yabancı sanki
Yoruldu benliğim, bitsin artık kederlerim

Her yüzde seni arıyorum
Ama sen değiller, yanılıyorum
Yalnızlığımla baş başa yokluğuna ağlıyorum
Bu sensizlik sona ersin diye bekliyorum

Sabretsem de kavuşmaya ömür yeter mi?
Bilmem ki bu kadar sabra değer mi?
Zaman denen nehir akıp gidiyor
Yıllar geçse de bu hasretlik biter mi?

Anladım ki dünyada herkes tek başına
Sahnede bir tek sen varsın, yalnızsın
Senin elinde her şeyin sonunda
Ya yuhalanır ya da alkışlanırsın....