Bir dost var asla unutamadýðým , belki de tek dost. Gömmeye çalýþtým bazen karanlýklara , yok etmek istedim hayatýmdan, anmadým adýný , düþünmedim hiç ama bilinç altýmda buldu beni. Ýlk dostum, kardeþim, kazýk yediðim ve yine ne sevdiðim benim. Ben mi onu kaybettim yoksa o mu beni bir türlü karar veremedim. Kim daha vefalý, kim daha baðlýydý hiç irdelemedim. Her zaman yapmam bunu oysa, silebilirim hiç iz býrakmadan bir gölgeyi. Ama ona yapmadým hiç.
Karanlýklarda çaresiz olduðunu hissetmek acýttý beni hep , oysa o hiç hissetmedi. Sokakta yürürken bile çaresiz adýmlarýný gördüm bazen, acý çeken kývranan dostum. Ýçinde öyle fýrtýnalar koptu inan biliyorum. Belki de sen istedin belki de öyle gerekti ama inan ne olusa olsun herþeye raðmen yanýnda olurdum bulsaydýn beni, sonuç ne olursa olsun...
Bazen bulsam diyorum seni , karanlýk uzun gecelerde ilerleyemediðini hissediyorum, korku dolu gözlerin çocukluðun gibi bakýyor yine, titrek ve masum.
Ah ! Dostum bir gün tekrar buluþsak yýllar sonra, oturup birbirimize neler anlatýrýz kim bilir! Belki de tatlý bir tesadüf yaþatýr Tanrý bize ve tekrar çocukluðumuza geri döneriz. Belki de hiç bir zaman görüþemeyiz, kim bilir!
Sadece tek bildiðim bir yaným hep senin , bir yanýn hep benim, kader yazýaý ruh ikizim.....