Aşkın, inancın ve imanın saf,tertemiz ve lekesiz dilini konuşabilmek yetenek ister. Gün ışığını ömründe hiç görmemiş olan köre, doğanın seslerini duymamış olan sağıra,ruhunu hiçbir zaman dile getirmemiş olan dilsize acımaktan başka yapacak bir şey bulamıyorum.
O gönül körü, vicdan sağırı, ruh sessizi kişiler yapay bir namus zırhına sığınarak yaşarlar. Bu ikinci guruptaki insanlar dünyevi düşüncelere sarılarak güçlü oldukları izlenimi verirler. Halbuki damarlarında bir hastalığın zararlı kanını taşıyarak hasta ruhlarını iyileştirebilmek için nekahat dönemlerinde ellerinden tutacak bir dost eli beklerler.
Yürek küçüktür fakat tüm gönüllere ulaşır, beyin küçüktür fakat sonsuz ve sınırsız düşünce barındırır, göz sadece bir noktadır bütün dünyayı sığdırabilir içine
‘’insanın bilmediği bir acıyı avutması her zaman zordur’’