seni beklemeler...

Ardından bomboş kalması bir evin; ışıkların bir hiçliği aydınlatması; salonların,
yatak odalarının, banyoların, mutfakların, oturduğun kanepelerin, seyrettiğin
televizyonun, ısındığın sobanın, yemek yediğin tabakların, çatalların bütün
varoluş nedenlerini gidişinle kaybetmeleri...Yokluğunun ciğerlerimi,damarlarımı
sıkıştıran basıncı; üstüme çöken, beni yatağa bağlayan, geceleri göğsüme soğuk ağır-
lıklarıyla bırakıp giden bomboş bakışlı, dağınık saçlı, dilsiz deliliği.Bütün bildiklerimi
kaybedişim; karanlıkla aydınlığı, sıcakla soğuğu, hayatla ölümü birbirlerinden ayırd
etmeksizin; edememeksizin kafamda yankılanan bir sessizliği dinleyişim tekrar ve tekrar.




Seni beklemeler, kaybolmuş bir eşyayı aramaktı
günlerce.
Şeytan aldı götürdü;
ya satarsa, ben ne yaparımdı.

Zaman durur, zaman yürür,
zaman koşardı.
Bana döner, bana güler;
önüm-sıra kaçardı ve saçardı
salyalarını yüzüme