İnsanlara karşı duyulan derin güvensizlik yorucu, bir o kadar da yıpratıcıdır. Meğer ki, kafanız, her türlü entrikaya yatkın, keskin görüş açısına sahip, duyarsız bir makine gibi işlemiyorsa.

Yıllar geçtikçe, etrafınızda dönen dolapları algılamakta, önlemini alıp kendinizi korumakta güçlük çekeceğinizi bilmenin rahatsızlığıyla kaplanır içiniz. Her ne kadar kendinize bile söylemekten kaçınsanız da, güvensizlik adına inşa ettiğiniz o kalın, aşılması zor duvarların arasında sürdürdüğünüz hapis hayatında düşlediğiniz, erişmek için yanıp tutuştuğunuz tek şey; güvenebileceğiniz, hesapsızca kendinizi açabileceğiniz insanlardır. Bu ümitsiz arzunun ne zamandan beri içinizde yandığını ayrımsadığınızda, gelip göğsünüze oturuverir yorgunluk.

Sahtekarlığın yorgunluğudur bu. Testlerde kadran kırsa bile, hayatın içinde size hizmet etmekte pek de gönüllü davranmayan zekanızın ihanetini telafi için yaratıp şekillendirdiğiniz kişilikleri giyip çıkarmanın yorgunluğu. Rengini, şeklini unutacak kadar uzaklaşmış olduğunuz gerçek kendinizi yitirmenin kaygısıdır. Ayrımsadığınız her bir gerçekliğin sizi size yaklaştırmak yerine, gerçekte birlikte olmaktan büyük zevk aldığınız, mutluluğunuzun ana kaynağı kendi kişiliğinizle ne kadar başkalaştığınızı işaret ediyor olmasından duyulan acıdır.

Rahat tavırlı insanlara imrenirken buluverirsiniz kendinizi. Oldukları gibidir onlar sizin gözünüzde ve küçük heykellerini dizersiniz hapisanenizdeki hayranlık raflarına. Onları idealize etmekten bir an için vazgeçebilseniz, görürsünüz ki, aranızda çok da büyük fark yoktur.

Kimileri Bizans oyunlarını görme becerisini iyice geliştirmiş, bizzat bu piyese katılıp başrole göz dikecek kadar uyum sağlamıştır düzensizliğin düzenine. Bu tür insanların güvensizlikle ilgili sorunları olmadığı gibi, yaşamlarının olmazsa olmazları arasında baş köşeye kurulmuş bu dürtüleri sayesinde oldukça da eğlenirler. İnsanlara duydukları güvensizliğin tek yıkıcı yanı, kafalarında geliştirdikleri alternatif senaryolar için masum insanları da seçebilmeleri ve olan bitenden habersiz, biçimsiz bir öykünün kahramanı olarak seçilmiş aktör adaylarına kendilerini iftiraya uğramış hissettirmeleridir. Haklı ya da haksız çıkmak onlar için bir kişisel yarış konusu değil, yönünü saptamalarına yardımcı bir pusula; yollarını açık tutup kendi güvenliklerini azamiye çıkaracak bir savunma yöntemidir.

Kimileri de, homosapiens türünün yarışıp, dalaşmadan, savaşıp öldürmeden evrim sürecindeki varlığını rahat ve huzur içinde sürdüremeyeceği gerçeğini özümsemişlerdir. Kişilik çatışmalarının, tarih sayfalarını renklendiren öyküler olmanın ötesine geçirilerek, sosyolojik ve teknolojik gelişmenin ana besini haline getirilen ve bilimin sadık hizmetkarı rütbesiyle onurlandırılan savaşlar, cinayetler, felaketlerle özdeşleştirildiği gerçekliğini benimsemişlerdir. Güvensizlik ve savunma dürtülerinin insanlığın tekamül sürecindeki ana etken olduğu düşüncesiyle yürüyenler, çevrelerindeki gelişmeler karşısında tedirginlik duymak yerine, izlemek ve öğrenmek yolunu seçerler. Bu yolda incinebilecekleri gibi zarar verebileceklerini de kabullenmişlerdir.

Herkesin her şeyin farkında olduğu reel dünya üzerinde sizler ve onlar ayırımını yapmanıza neden olan; kendiniz için hayıflanıp, mutlu adlederek özendiğiniz insanlarla aranıza uçurum koymanıza yol açan tek şey; sizin gerçekleri görmenize rağmen, yel değirmenleriyle savaşan Don Kişot misali, nafile bir çabayla uhrevi doğruların var olabileceği, erdemli bir asıl dünya hayallerinizin peşinde koşmanızdır. Çocuksu korunmasızlığınızın illüzyonlarına hapsolduğunuzu farkedene kadar...