Soğuk rüzgarlar eserken yalçın kayalardan, izliyorum şatomun kulelerinden vadinin sonsuz boşluklarını.Melankolim kederimle dans eder gibi şarabımın buruk acısında.Saçlarım rüzgarın sesiyle savrulurken güneşin batışını bekliyorum.Gölgeler beni kovalarcasına uzanırken arkamdan izliyorum dolun ayın doğuşunu.Gecenin çocukları başlıyor ezgilerini sislerde yankılamaya.Gözlerim soğuk rüzgarlara direnirken ruhum üşüyor sonsuz boşluklarda.

Ahhh melankoli…Benim sadık sevgilim…Kaderimin en şehvetli kadını…

Bulutlarla süslenirken ay ışıkları güneşin alaca parıltısı yansıyor yüzüme.Buruk bir tebessümün acı şarabıyla paylaşıyorum unutulmuş bir huzuru.Yüz yıllardır kasvetimin esareti altında izliyorum bu manzarayı ,elimdeki şarabın tortularında kaybedene dek kendimi.Kan kırmızı bir yansımanın büyüsünde bulup bulup yitiriyorum kendimi.hıh…

Yaşam…

Kan dolu bir et yığını değil miydi geçmişin gölgelerinde kalan?İsyanların en büyüğünde kaybedilen…Gülüyorum.Bir yudum daha sarhoş oluyorum şarabımdan.Ölümü tadar iken geçmişten , hissediyorum yaşam denilen sıcaklığı ruhumda bir rüzgarın esip geçmesi kadar kısa…Zaman unutmuş beni tanrının nazarında…

Tanrı…

Hıh…Gücüyle sorgulanamaz ki aşkın ve lanetiyle mühürleyen kalbimi…Tanrı…Tanrı nedir ki yüreğinde aşkı saklayanlar için.Bir ulu nefret, değil miydi onu benden aldığında ibadet…

Aşk…

Ruhumu yaşamın lanetinden kurtaran ve tanrının lanetiyle kutsayan…O güzel kadın değil miydi ,tanrının benden aldığı ve tanrıdan ruhum uğruna istediğim…baş kaldırdığım kadere.

Gök yüzü yıldızları kaçırırken bulutlardan, rüzgarlar koşturuyordu bulutlarda…Hüznüm ile izlerken şimdi gök yüzünü…

Ölüm ve sonrası…

Aşkım uğruna verebilecek tek hazinemdi .Şimdiyse yalnızlığıma gömülmüş tek geçmiş…

Düşünüyorum her gecenin doğuşunda, yer yüzündeki yaşamı…Ben ve vazgeçilmez yalnızlığım.Gecenin kana susamış çocuklarının ezgilerinde nice yaşam son bulurken yeryüzünde bir kez daha kazanıyor tanrı yarattığı bu isyankar karşısında…

Şarabım ömrünün sonuna gelmiş düşlerim aşamaz iken yaşam denilen kabusu, yüzümdeki beyazlık donmuş bir ölü gibi parlarken ay ışığında göz yaşlarım süzülüyor çığlıklarımı yankılarcasına.Bir gecenin ortasına daha damlatırken göz yaşlarımı bir kez daha yeniliyorum kaderimin vazgeçilmez yalnızlığına.

Asil bir ruhun vazgeçilmez aşkına içiyorum bir gece daha…Ta ki yüzleşene dek tanrı ile kıyamette…

Dönüyorum kasvetim ile yaşayan bu ıslak mezara.Son bir rüzgara kurban ederken ruhumu iniyorum kulemin merdivenlerini.Arkamda koca bir dünyanın habersiz sesleri…Sonsuzluğa dek yankılanacak savaşımın melankolisi !