Ah be çocuk, sus…
Andersan’ın “Anne bak kral çıplak!” masalını biliriz çoğumuz…
“Anne bak kral çıplak…” herhangi bir masaldan herhangi bir cümle değil bu, zihnimde dolaşıp yankısını bulamayan. Öyle hayata dair ve öyle önemli ki…
     Şimdi kapayın gözlerinizi ve hayal edin (hala yitirmemişseniz bu özel yanınızı)… Bir küçük çocuk, henüz yazılı olmayan kuralları bellememiş bir insan yavrusu… Öylece, kuru kalabalığın içinde durup, etrafa şaşkın-umutlu gözlerle bakan… Kalabalık dediğimde; sen, ben… Hani şu, özündekini sözündekine katamayan… Hani şu, gördüğünü diyemeyen… Hani şu, korkularının arasında sıkışıp kalan ve hayata akamayan, karışamayan… Dedim ya işte, tastamam sen, ben… Aramızda o, kara-sarı-beyaz çocuk… Aramızda insanlık evresinin en masum hali… Aramızda, gördün mü?
     Sonra o geliyor… Masalın diğer kahramanı, kral… Yani otorite… Yani efendi olmasına izin verdiğimiz… Yani anne, baba, patron, koca, arkadaş, dost… Yani diyeceğim, hesap verdiğimiz… Görüyoruz… Duyuyoruz… Hissediyoruz…
     Kral, sen-ben, çocuk… Bakıyoruz işte, birbirimize… Bir kısır döngü… Büyük bir çark… Dişliler yerli yerinde… Bakıyoruz…
     Kral çıplak… Susuyoruz… Sen-ben, kral… Hepimiz biliyoruz gerçeği, süzüle süzüle yürüse de, kral çıplak… Susuyoruz…
     Sonra o bozuyor sessizliği… Ah be çocuk, sırası mıydı, biz memnunken birbirimizi kandırmaktan… Ah be çocuk, niye susmadın ki sende bizim gibi… Ah be çocuk, ah be çocuk…
     “Anne bak kral çıplak!”
     Sesi gürlüyor döngümüzün oksijensiz ortamında… Eyvah, çark kırılmak üzere! Eyvah, oksijen sızıyor!
     Sus çocuk… Sus, duymak istemiyoruz biz… Sus, alışkanlıklarımıza tutulduk kaldık, istemiyoruz tutulduğumuz yerlerden kopmak… Sus, elbet bizde biliyoruz, kral çıplak lakin konuşmamak lazım… Sus, çocuk ‘niye’ diye sorma… Sorma, bilmiyoruz niye olduğunu…. Sus… Görme, duyma, bilme, konuşma… Zira istemeyiz biz oksijen…
     Susmuyor çocuk… Oksijen giderek artıyor, nefessiz mi kaldık ne? Sen-ben, kral tahammül edemeyiz ki… Sen-ben, kral severiz kandırmayı seni-beni, kralı…
      Çocuk konuşuyor, “anne bak kral çıplak…” Kulaklarımızı kapatıyoruz, duymak istemeyiz ki… Ah be çocuk, sus…
     Sen-ben, kral bir şeyler yapmalıyız… Hem de hemen! Zira, geç kalınırsa… (ne olur ki? Bilmem işte geç kalınmamalı, susturulmalı çocuk) Toplum kurallarını yaratalım hemen, sonra konuşmamanın erdemlerinden bahsedelim… Duygularını istismar edelim, korkutalım… Ezberci bir eğitim sistemi kuralım… Futbol, eğlence, markalar, moda derken suni gündemler yaratalım… Bencilliği kazıyalım zihnine, biz olmayı unutsun… Daha da olmazsa ‘beslemeyelim, asalım!’… Sus çocuk, sus…
     “Anne bak kral çıplak!”
     Çocuk, Eylül fırtınalarımı düşer bahtına…
     Çocuk, yalnızlıkla mı tanışırsın…
     Çocuk, dışlanmanın ne olduğunu mu anlarsın…
     Çocuk, ‘beni kimse anlamıyor’ cümlesiyle mi tanışırsın…
     Çocuk, asarlar mı seni Mayıslarda, Eylüllerde…
     Sus çocuk… Sus, yoksa payına bunlar düşer…
     Sus çocuk, zira çarkları kırmanın bedeli ağırdır…     
‘Anne bak kral çıplak…”
Hala mı çocuk? Halamı sesini katıyorsun yaşama? O halde yolun açık olsun çocuk, yiğitliktir artık payına düşen…

“Anne bak kral çıplak…”
Duyuyorum sesini, duyuyoruz… Korkuyoruz… Korktukça, sana eziyet edeceğiz, seni korkutacağız… Sen bize aldırma çocuk… yürü…
Ben mi?
Ben öğrendim sanırım susmayı…
Görüyorum en az senin kadar… Görüyorum, kral çıplak… diyemem çocuk, dilim tutulur… Korkağım ben çocuk… Ama sen de…
Bahtın açık olsun çocuk…
Yiğitliğinin türküsünü yakmakta bana düşsün…